فکر نمیکنم در اطراف ما، در این توپ گرد خاکی، بتوان موجود دوپای ناطقِ انسانی را یافت که با صلح مخالف باشد. چرا که صلح، فارغ از ارزشهای انسانی و اخلاقی، به سیب سرخ ممنوعهای تبدیل شده که این روزها حتی از کبریت قرمز نیز نایابتر است!
به مناسبت روز جهانی صلیبسرخ، اولین چیزی که به ذهنم میرسد این است: با وجود سازمانهای صلحطلب و بیطرفی مانند صلیبسرخ، چرا آتش جنگ همچنان میان ملتها شعلهور است؟ چرا روزبهروز آمار جنگزدگان، گرسنگان، نیازمندان، مهاجران اجباری و قربانیان حوادث جنگی افزایش مییابد؟ آیا این سازمانها نباید در کاهش این آمار نقش مؤثری داشته باشند؟
پاسخ این پرسشها، مانند هزاران پرسش دیگر، چیزی است که تنها با اشاره و رمز میتوان بیان کرد، چرا که حامیان حقوق بشر! و طرفداران صلح! از شنیدن آن خوششان نمیآید! زیرا از نگاه آنها، همهچیز امن و امان است و فقط کمی خردهکاری باقی مانده که اهمیت چندانی ندارد! در حالی که امروز دغدغهٔ اصلی ما باید این باشد که "فلان بازیگر چرا از همسرش جدا شد؟" یا "قیمت تخممرغ امروز چقدر است؟"
نظر شما چیست؟ به نظر شما عاملان اصلی این وضعیت چه کسانی هستند؟
