این کامنت، زیر یکی از غدیر نگاشت ها نوشته شده بود. راستش خواستم همون اول بشورمش بذارمش رو بند. ولی باخودم گفتم: چرا خب؟ارزش داره آیا؟
تصمیم گرفتم جور دیگه ای رفتار کنم.
این عزیزی که این متنو گذاشته به نظرم نباید باهاش بحث کرد و کلا وارد گفت و گو شد. چون با یک حداقل مطالعه ای در باب تاریخ، میشه خیلی راحت فهمید که ماجرای غدیر، جزو معتبر ترین ماجراهای تاریخیه و نزدیک به 120 هزار راوی(هم شیعه هم سنی) داره و اینکه در قرآن بی شمار آیه داریم که به کنایه، از حضرت علی یاد کرده و البته، تو خبطه ی غدیر هیچ نشانی ای از اختلاف تقسیم اموال غارت شده!نمی بینیم!(تازه اینکه حضرت رسول در دامن امیرالمومنین جان داده و قرآن رو مولا علی فقط چند روز بعد از شهادت حضرت رسول در مسجد عرضه کرد و عمر رد کرده بماند!)
من سخنم چیز دیگه ایه.
این صحبت ها، این توهین ها و تند صحبت کردن ها، نتیجه ی "عدم آزادی بیان" در محیط های عمومی مثل مدرسه، دانشگاه و مسجد هست.(البته بماند که این آزادی بیان به ضرر خیلی هاست و باعث بی آبرویی یه عده میشه!)
وقتی از لحظه ی ورود یک دانش آموز به مدرسه، دائما سوالاتش تفکراتش سرکوب میشه و بهش انگ هایی مثل بی دین دیوانه سرکش یاغی و ... زده میشه، نتیجه ش میشه اینکه یک سوالی که میشد منطقی و درست پاسخ داده بشه، میشه یه عقده ی بزرگ که با یک جرقه سریع فوران میکنه!(البته کاری به کسانی که بهانه های بنی اسرائیلی میگیرن و عمدا توهین میکنن کاری ندارم!اونا تکلیفشون واضحه)
من واقعیتش از دیدن این کامنت بیشتر از عصبانی شدن، ناراحت شدم. چرا؟چون با خودم فکر کردم اگه از همون اول به ما یاد میدادن که به نظرات هم احترام بذاریم(نظرات درست)، بهمون تریبون میدادن که حرفامونو سوالاتمونو بدون سانسور بیان کنیم این حجم از خشم و نفرت نسبت به مسائل مذهبی رو شاهد نبودیم. مسائل معنوی هر چقدر هم مقدس، مورد نقد قرار میگیرن و این طبیعیه و افراد اجازه دارن در موردش سوال کنن و دلیل بخوان برای گزاره های دینی. حتی ما در قرآن سوره ای به نام نشانه ی روشن داریم(بینه).
نظر شما چیه؟شما بودین چطور با این کامنت برخورد می کردین؟
