دورکاری یعنی انجام وظایف شغلی در محلی غیر از محل همیشگی کار، که مورد تایید کارفرما یا مدیر ارشد باشد. دورکاری برای بخش دولتی الزاما باید مبتنی بر قانون باشد. به کلیت چنین قانونی «انعطاف‌پذیری محل کار» گفته می‌شود. نخستین قانون از این دست را در سال 2000 کنگره آمریکا به تصویب رساند و به تدریج در سال‌های بعد آئین‌نامه‌هایی برای آن تدوین شد تا اینکه در سال 2010 دولت «اوباما» یک راهنمای مدون برای آن تهیه کرد. نگاهی به این قانون و راهنمای آن نشان می‌دهد که دورکاری برای دولت آمریکا مزایای زیادی داشته و در طول زمان به تدریج از عیب‌های آن کاسته شده‌است.
سال‌ها قبل هنگامی که میخواستم برای یکی از مدیران گرامی که اکنون به افتخار بازنشتگی نائل شده‌است از مزایای دورکاری بگویم به این اشاره کردم که این عزیزان کارمند چقدر قند و چای در این اداره مصرف می‌کنند و سیستم های گرمایشی، سرمایشی، برق، آب، فاضلاب و ... چقدر درگیر هستند حال آنکه نیازی نیست آنها در آن ساعت خاص اصلا در اداره باشند.
در سال 1389 و احتمالا در واکنشی به مشکلات طاقت‌فرسای ناشی از آلودگی هوا در تهران دولت وقت دست به تدوین آئین‌نامه‌ای بنام آیین نامه دورکاری (کار در خانه) زد. بسیاری از همکاران من در آن سال‌ها یادشان است که همه برای دریافت تسهیلات مانند کامپیوتر و هزینه اینترنت و ... اقدام کرده بودند و پس از مدتی عیوب کار هم در آمد. در سال 1392جناب دکتر نوبخت با ده دلیل این آئین نامه را لغو کرد. البته مشکل سرجای خود بود و راه حل هم کماکان نبود.
حالا کرونا حمله‌ای بس ناجوانمردانه کرده‌است. کرونا بسیار قصی القلب تر از آلودگی هوای تهران است. تا جایی که من میدانم ما آئین‌نامه‌ای برای دورکاری نداریم (رم شهر بی دفاع!) و سازمان اداری و استخدامی کشور اعلام می‌کند: اجرای آئین‌نامه‌ی مصوب 1389 (بالا) بلامانع است. نقطه سر خط. یعنی برگشتیم به سال 1389.
در همین مدت یعنی از سال 1389 که حدود ده سال از آن می‌گذرد و دقیقا معادل سال 2010 میلادی است دولت فدرال آمریکا هشت گزارش عملکرد (هرکدام بالای 200 صفحه) از اجرای قانون دورکاری به کنگره داده و از آن دفاع کرده‌است. به عنوان نمونه آخرین گزارش عملکرد مربوط به سال 2017 است که در سال 2019 به کنگره اعلام شد.
