درود بر ملت مقاوم و دلاور فلسطین، مردمانی که سال‌هاست با شجاعتی کم‌نظیر و اراده‌ای استوار در برابر ظلم و اشغال ایستادگی کرده‌اند. آنانی که هرروز نمادی از پایمردی، ایثار و انسانیت را به جهان نشان می‌دهند؛ کودکانی که در آوارگی رشد می‌کنند، مادرانی که دل‌نگران آینده فرزندانشان هستند، و مردانی که هرگز دست از مقاومت نمی‌کشند. مردم فلسطین، با وجود تحریم‌ها، خیانت برخی حکام عرب و فشارهای بین‌المللی، امید خود را زنده نگه داشته‌اند و همچنان با صلابت و عزمی استوار، در برابر اشغالگری ایستاده‌اند.
اساتید گرامی، شما نه تنها پیشگامان علم و دانش، بلکه وجدان بیدار و رهبران فکری جامعه هستید. نقش شما در تربیت فکری و اخلاقی نسل‌ها، فراتر از دیوارهای دانشگاه امتداد دارد و تاثیری عمیق بر ذهن‌ها و دل‌های افراد جامعه می‌گذارد. اما جای پرسش است که چرا تاکنون بسیاری از استادان عزیز، با وجود این جایگاه والا و مسئولیت اجتماعی، در برابر این ستمگری و ستمبری روشن‌تر از روز سکوت کرده‌اند؟ آیا زمان آن نرسیده که سکوت را بشکنید و فارغ از هرگونه ملاحظه، اعتقادات خود را در برابر این ظلم آشکارا بیان کنید؟ شما که خود به ارزش‌های انسانی و اخلاقی ایمان دارید، چرا باید ترس از بیان حقیقت بر شجاعت در حمایت از مظلومان چیره شود؟ صدای شما می‌تواند به نوری در تاریکی بدل شود؛ تنها کافی‌ست باور داشته باشید که هر کلام شما تأثیری بزرگ در بیداری جامعه دارد. صدایی که می‌تواند فراتر از مرزها شنیده شود و انعکاس آن بیداری جامعه را به دیگر جوامع صادر کند.
اکنون اما هنوز دیر نشده؛ هنوز فرصت آن هست که شما استادان ارجمند، دِین خود را به جامعه، به مردم و به ارزش‌های اسلام و انسانیت ادا کنید. نه تنها ما دانشجویان، بلکه مردم کوچه و بازار، شما را نه فقط آموزگاران علم، بلکه الهام‌بخش ارزش‌های انسانی و اخلاقی می‌دانیم. و این انتظار از شما، به‌خاطر نفوذ و تاثیری است که بر ذهن و دل افراد جامعه دارید. جایگاه مهمی که به ناچار مسئولیت سنگینی با خود به همراه می‌آورد. عمل به رسالت پیشرانی جامعه در کنار آموزش، آن هم از سکوی مهم دانشگاه تهران، می‌تواند الگوی حرکت دانشگاه‌ها و نخبگان دیگر کشور باشد.
امروز، بیش از هر زمان دیگری، به همراهی شما در مسیر همبستگی با مردم فلسطین نیاز داریم. از شما استادان بزرگوار تقاضا می‌کنیم همراه و هم‌صدای ما، فریاد حمایت از مظلومان را در فضای دانشگاه طنین‌انداز کنید و با اقداماتی ساده اما مؤثر، به جامعه نشان دهید که این دغدغه‌ها برای شما نیز مهم‌اند. شما می‌توانید با اختصاص دادن اندک دقایقی در ابتدای کلاس‌های خود، ضمن اشاره به وضعیت فلسطین و ظلم‌هایی که هر روز بر مردم آن سرزمین وارد می‌شود، به دانشجویان یادآور شوید که نسبت به این مسائل بی‌تفاوت نیستید. این گامی کوچک اما پرمعناست که می‌تواند دانشجویان را به تأمل و بیداری وادارد و آنان را به سوی درکی عمیق‌تر از مسئولیت‌های اجتماعی خود سوق دهند.
نمونه‌ای از این اراده نخبگانی را می‌توانیم در دانشگاه میلان ببینیم، جایی که در پی درخواست‌های مکرر اساتید و دانشجویان، ارتباطات علمی با دانشگاه‌های اسرائیلی قطع شده است. اگرچه ما در دانشگاه تهران ارتباطی با این دانشگاه‌ها نداریم، اما می‌توانیم با تکان دادن مهره‌هایی دیگر ریل گذار حرکت این جامعه باشیم. اساتید ما می‌توانند با نامه‌نگاری و پیگیری از نهادهای بین‌المللی، خواستار توقف انتشار مقالات اسرائیلی در نشریات علمی معتبر نظیر ISI شوند و از این طریق موضع خود را در مخالفت با اشغالگری اعلام نمایند.
اساتید عزیز! برگزاری نشست‌ها و میزگردهای آزاد درباره مسائل جهانی و انسانی، از جمله وضعیت فلسطین، می‌تواند پیوند فضای علمی دانشگاه با مسئولیت اجتماعی را مستحکم کند. این گردهمایی‌ها فرصت بی‌نظیری برای دانشجویان فراهم می‌کنند تا از زوایای گوناگون به مسائل بنگرند، از اندیشه‌های متنوع بهره گیرند و در محیطی آزاد و خلاق، به دنبال پرسش‌ها و راه‌حل‌های نوآورانه باشند. چنین نشست‌هایی می‌توانند دانشگاه تهران را به بستری برای تعاملات فکری و همدلی تبدیل کنند، بستری که همگان در آن برای ساختن جهانی بهتر تلاش می‌کنند.
صدور بیانیه‌های حمایتی نیز یکی از روش‌هایی است که می‌تواند پیامی قدرتمند به جامعه و حتی مسئولین منتقل کند. شما می‌توانید با تشکیل جمعی از استادان، بیانیه‌هایی در حمایت از حقوق انسانی صادر کرده و از طریق رسانه‌ها و دانشگاه منتشر کنید. این اقدام ساده اما نمادین، می‌تواند به دانشجویان و جامعه این پیام را انتقال دهد که اساتیدشان نه تنها به تحصیل علم بلکه به ارزش‌های انسانی و اخلاقی نیز اهمیت می‌دهند. دانشگاه تهران، به عنوان منادی همبستگی و همدلی، قادر است صدایی باشد که پیام امید و حمایت از مظلومان را به جامعه منتقل کند.
بزرگواران! شما وجدان بیدار جامعه و الگوی فکری برای دانشجویان و اقشار گوناگون هستید. صدای شما می‌تواند به مردم عادی و مسئولین این پیام را برساند که ایستادگی در برابر ظلم، یک مسئولیت همگانی است. شما با اقدامات و مواضع خود، امید و انگیزه‌ای برای جامعه فراهم می‌کنید و دانشگاه تهران را به مرکزی برای آرمان‌خواهی و بیداری تبدیل می‌کنید. با تریبونی که در اختیار شما است می‌توانید بر افکار عمومی و حتی تصمیم‌گیری‌های دولتی و حاکمیتی اثر بگذارید و فضایی به‌وجود آورید که همه اقشار جامعه، اعم از مردم و مسئولین، برای تحقق آزادی و عدالت گام بردارند.
تمامی این ظرفیت‌ها در عنوان ثقیلی نهفته که شما سنگینی آن را بهتر از ما درک می‌کنید. عنوانی که فراتر از پنج حرف "ا س ت ا د" است و می‌تواند جامعه را تکان دهد. در چنین شرایطی سکوت کردن پشت این بلندگوی خاصی که در اختیار شما قرار گرفته جایز نیست، به‌ویژه آنکه مخاطب، تشنه شنیدن افکار شما است. با اتحاد و همبستگی شما استادان و ما دانشجویان، امید داریم که بتوانیم دانشگاه تهران را به الگوی واقعی و معنوی برای سایر دانشگاه‌ها و جامعه تبدیل کنیم؛ جایی که نه تنها علم، بلکه انسانیت، آزادگی و پایبندی به ارزش‌های اخلاقی جایگاه ویژه‌ای دارد.
