همانطور که خودتان مستحضر هستید از سال 1398 شورای صنفی پردیس فارابی با شکل گیری مجدد و استقرار در دانشگاه فعالیت خود را آغاز کرد ، تا پیش از آن متاسفانه دانشگاه از نبود این مهمترین پایگاه دانشجویی رنج میبرد .
در چنین شرایطی اگر دانشجویان با چالشی مواجه بودند ، متاسفانه باید به صورت فردی پیگیری میکردند که حصول نتیجه گاها بسیار طولانی و طاقت فرسا میشد.
با شکل گیری شورای صنفی جدید اما دانشجویان پایگاه قوی خود را مجددا شکل دادند و اعضای این شورا دغدغه های دانشجویان را به صورت مستمر پیگیری نمودند.
بدون شک قسمتی از شادابی و نشاطی را که در سال تحصیلی 98-99 دانشگاه شاهد آن بودیم مرهون زحمات این دوستان و دیگر تشکل های دانشجویی دانشگاه است که با آرای شما عزیزان انتخاب شدند.
هرچند روند فعالیت ها نوید آینده ای درخشان برای جامعه دانشجویی پردیس فارابی را میداد اما ناگهان همه گیری کرونا باعث شد تشکل های دانشجویی نیز مانند دیگر قسمت های نظام آموزش عالی غافلگیر شده و برای مدتی با افت عملکرد مواجه شوند.
هرچند که شورای صنفی در این زمینه نیز تمام تلاش خود را برای رفع مشکلات و چالش های دانشجویان به کار بست و علیرغم تمام سختی ها دست از تلاش نشست.
امروز اما با توجه به تغییر جنس مشکلات و چالش ها ؛ جامعه دانشجویی نیز باید با رویکردی جدی تر و جدیدتر نسبت به گذشته برای تشکیل شورای صنفی خود اقدام نماید.
بدون شک شرایط دانشگاه ها امروز برای دانشجویان به مراتب دشوارتر از گذشته است و حل مشکلات و چالش های دانشگاه مجازی نیازمند نگاهی نو از سمت دانشجویان است.
نگاهی که در ادغام با همبستگی و اتحاد منجر به انتخاب نمایندگانی با اندیشه نوین شده و کیفیت آموزشی را ارتقا دهند و معضلات آن را برطرف سازند.
لازمه تحقق چنین رویدادی اما نگاهی فرا دانشکده نگر است ، نگاهی که کاندیداها را نه در چهارچوب ائتلاف ها ، دسته بندی ها و رفاقت ها بلکه در چهارچوب دیدشان نسبت به معضلات قضاوت کند .
بیایید تصور کنیم فردای انتخابات است و ائتلاف ها رای آورده اند و دبیر نیز از پیش انتخاب شده است ، با توجه به فاصله ای که حاصل مجازی شدن تمام ارکان دانشگاه است آیا این رفاقت ها همچنان منجر به پیگیری امور خواهد شد یا صرفا به افزایش رکود در فعالیت های شورا منجر خواهد شد ؟
آیا با وجود شرایطی که تا پیش از این هیچ یک از ما نه تنها با آن برخوردی نداشته ایم بلکه تصور آن هم برایمان دشوار بوده است ؛ همچنان باید با دیدی تجربه نگر کاندیداها را بسنجیم و از آن ها انتظار سابقه فعالیت در سطح دانشگاه را داشته باشیم و یا به دنبال فکر های نوین و تجربه هایی فراتر از سطح دانشگاه در دوران همه گیری کرونا بگردیم ؟
مخلص کلام اینکه انتخابات امسال نه تنها از سال های قبل خطیر تر است ، بلکه وظیفه سنگین تری را در شناخت دقیق کاندیدا ها بر عهده تک تک ما دانشجویان می گذارد ؛ چه اینکه انتخاب امروز ما می تواند سرنوشت دانشجویان آینده را نیز رغم بزند و محیط دانشگاه را (مجازی یا حضوری) برای آن ها شکل دهد.
