✍️نیمه شب دوشنبه، تهران پاسخ متن پیشنهادی اتحادیه اروپا را به‌صورت مکتوب داد. از ظهر سه‌شنبه، جزییاتی از پاسخ ایران به پیشنهادات طرف اروپایی منتشر شد. وال استریت ژورنال، پولیتیکو، ایندیپندنت و... جزو اولین رسانه‌هایی بودند که شروع به درز برخی جزییات پاسخ ایران کردند.
✍️در بین آنها که اخباری از متن توافق منتشر کردند، رسانه‌های داخلی ایران کجا هستند؟ غیر از اینکه اخبار خارجی‌ها را ترجمه و منتشر کردند. گویا حتی نمی‌توانند از مقامات داخلی تایید یا تکذیب همین گمانه‌زنی‌های رسانه‌های خارجی را بگیرند.
✍️چه وقتی که مذاکره و توپ توافق در زمین طرف غربی است و چه زمانی که توپ در زمین ایران است، رسانه‌های داخلی ایران نقشی در این بازی ندارند. یعنی مقامات مسئول ایرانی، رسانه‌های داخلی را مناسب انتشار جزییاتی برای شکل‌دهی به یک بازی رسانه‌ای نمی‌دانند یا اساساً از این بازی غافل شده‌اند؟
✍️برآیند آنچه در رسانه‌های بین‌المللی منتشر شده نشان می‌دهد دو طرف ایران و ۱+۵ تا حدود زیادی به آنچه می‌خواهند برسند، نزدیک شده و احتمالاً توافق نزدیک است. اما اگر در آخرین گام‌ها، آخرین شروط و آخرین امّاها، توافق به دست نیاید، چطور؟ چه کسی مقصر است؟
✍️با انتشار این خبرهای تقریباً مثبت حتی در فضای عمومی ایران، این طرف ایرانی است که مقصر زیاده‌خواهی شناخته خواهد شد. این بازی در روابط بین‌الملل به نام «مقصرانگاری» یا «بازی فریب» شناخته می‌شود و بازی مرسومی هنگام مذاکرات دیپلماتیک است.
✍️تیم ایرانی مذاکرات در شرایط فعلی این سطح از هوشیاری را ندارد که به طرف مقابل این نهیب را بزند که مذاکرات را به فضای رسانه‌ای نبرید و تا زمانی که روی همه‌چیز توافق نشده، روی هیچ‌‌چیز توافق نشده است. این‌ها زیرکی‌هایی است که تیم مذاکره‌کننده فعلی از آن غافل است.
✍️در قسمت اول از پادکست «وقت طهران» به‌دلایل و زمینه‌‌های متعدد بی‌اطلاعی از تحولات حوزه دیپلماسی پرداخته‌ایم. تیتر انتخابی ما در شماره اول این است: «چرا ما اینقدر بی‌خبریم؟» احتمالاً این چرای مشترک بسیاری از ماست.
?پادکست «وقت طهران» را از لینک‌های زیر دنبال کنید
تلگرام | اینستاگرام | توییتر | کست‌باکس
