تقریباً سه سال از اولین پستی که اینجا نوشتم می‌گذره. تو این مدت دنیا و زندگی‌مون خیلی تغییر کرده. راستش هیچ کامنتی هم روی پست قبلیم نیومد، ولی من همچنان به فکر کردن و تحقیق درباره موضوعاتی که مطرح کرده بودم، ادامه دادم. حالا آماده‌ام دوباره با شما در این مورد صحبت کنم.
توی پست قبلی درباره سینگولاریتی و ناکارایی سیستم سرمایه‌داری حرف زده بودم و از شما خواسته بودم نظرات و افکارتون رو با من به اشتراک بذارید. حالا بعد از سه سال، می‌خوام ببینم این مفاهیم چطوری تغییر کردن و چه پیشرفت‌هایی تو زمینه هوش مصنوعی داشتیم.
تو این سه سال، هوش مصنوعی با سرعت زیادی پیشرفت کرده و تاثیرات زیادی روی زندگی‌مون گذاشته. مدل‌های زبانی مثل GPT-4 و GPT-5 به سطحی از درک و تولید زبان رسیدن که واقعاً به ارتباطات بین انسان و ماشین کمک کردن. ربات‌ها و سیستم‌های اتوماسیون هوشمند هم تو صنایع مختلف مثل تولید، خدمات و پزشکی استفاده می‌شن و کارایی و بهره‌وری رو خیلی زیاد کردن. پیشرفت در زمینه یادگیری عمیق و شبکه‌های عصبی هم باعث شده تا هوش مصنوعی بتونه مسائلی رو حل کنه که قبلاً غیرممکن به نظر می‌رسید.
سینگولاریتی یعنی اون نقطه‌ای که هوش مصنوعی به سطحی از هوش می‌رسه که می‌تونه بدون نیاز به انسان‌ها پیشرفت کنه. به نظر می‌رسه این اتفاق نزدیک‌تر از همیشه است. سوال اصلی اینه که آیا ما به عنوان جامعه بشری آمادگی مواجهه با این تغییرات عمیق رو داریم؟ آیا سیستم‌های کنونی ما، به ویژه سیستم سرمایه‌داری، می‌تونن با این تحولات سازگار بشن؟
هوش مصنوعی و سینگولاریتی همزمان چالش‌ها و فرصت‌های زیادی رو به همراه دارن. از یه طرف، با پیشرفت‌های بیشتر در هوش مصنوعی، خطر نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی بیشتر می‌شه و خیلی از مشاغل ممکنه از بین برن. این موضوع نیازمند بازتعریف نقش‌های شغلیه. از طرف دیگه، هوش مصنوعی می‌تونه به بهبود کیفیت زندگی، تسریع تحقیقات علمی و افزایش کارایی در صنایع مختلف کمک کنه. البته، توسعه هوش مصنوعی نیازمند قوانین و مقررات جدیده تا از سوء استفاده‌ها و خطرات احتمالی جلوگیری بشه.
حالا بگذارید یه مثال تخیلی از آینده نزدیک بزنم که چطور هوش مصنوعی و نانوبات‌ها می‌تونن زندگی‌مون رو تغییر بدن. تصور کنید تو سال ۲۰۳۵ هستیم و شما یه مشکل قلبی دارید. به جای اینکه برید بیمارستان و عمل جراحی باز قلب انجام بدید، فقط یه قرص حاوی نانوبات‌ها می‌خورید. این نانوبات‌های هوشمند که توسط هوش مصنوعی کنترل می‌شن، وارد بدن شما می‌شن و مستقیماً به سمت قلبتون حرکت می‌کنن. اونجا، نانوبات‌ها با دقت بی‌نظیری شروع به ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده می‌کنن و حتی می‌تونن انسداد عروق رو برطرف کنن. همه این‌ها بدون نیاز به بیهوشی و بستری شدن در بیمارستان انجام می‌شه. بعد از چند ساعت، شما به حالت عادی برمی‌گردید و انگار هیچ اتفاقی نیفتاده!
هرچند تو پست قبلی هیچ نظری دریافت نکردم، از شما دعوت می‌کنم که نظرات و افکارتون رو درباره سینگولاریتی و هوش مصنوعی با من به اشتراک بذارید. بیایید با هم به چالش‌ها و فرصت‌های پیش رو نگاهی دقیق‌تر بندازیم و سعی کنیم راه‌حل‌های جدید و خلاقانه‌ای برای اون‌ها پیدا کنیم.
