شاریر در فیلم پاپیون، هنگامی که پس از ده‌ها سال استقامت و تلاش‌های نافرجام متعدّد، این بار موفق شده بود در شناور بسیار کوچک خودساخته‌ای سوار و به امید آزادی از زندانی به‌ناحق، خودش را به امواج دریا بسپارد، در همان حالی که تنها بر روی آب بود و معلوم نبود که امواج دریا او را به کجا می‌برند و آیا زنده می‌ماند یا نه، خطاب به کسانی که می‌خواستند حق زندگی و آزادی را از او بگیرند فریاد زد: «آهای لامصبا! من هنوز زنده‌ام!».
آهای مسئول‌های مسئولیت‌ناپذیری که تنها نسبت‌تان با واژه "مسئول"، فقط حق‌مدیریتی است که در گرفتنش کوتاهی نمی‌کنید! باوجود شما و تمهیدات‌تان، ما هنوز زنده‌ایم!
نه فقط زنده و باشنده، چنان‌که شما می‌خواهید، بلکه باوجود همه سختی‌هایی که حاصل ندانم‌کاری یا دانم‌کاری‌هایتانند، همچنان شعله زندگی را روشن و گرم نگه می‌داریم!
همچنان ایمان‌مان را حفظ می‌کنیم، به نور، آزادی، عدالت و به یه روز خوب که بالاخره خواهد آمد!
با "صبر شادمانه" (به تعبیر دکتر رنانی) اجازه نمی‌دهیم ساحت دل و روح‌وروان‌مان به ناامیدی و نفرت و تلاش‌های مدنی‌مان به عجله و خشم آلوده شود؛ جوینده می‌مانیم و آهسته، پیوسته، خردمندانه، هماهنگ و هم‌افزا گام بر می‌داریم تا یابنده شویم!
به امید فردایی بهتر
به امید ایرانی آباد
سایر یادداشت‌هایم را می‌توانید از طریق پیوند‌های زیر ببینید:
صفحه‌ام در اینستاگرام (فعّال نیست)
صفحه‌ام در ریسرچ‌گیت (مقاله‌های علمی)
