ما و این ماشین استعداد سوزی؛
مراسم Grammys 2020 تماشا می‌کردم، خواننده‌ای 18 ساله به اسم Billie Eilish به تنهایی 4 جایزه بهترین آلبوم سال، بهترین آهنگ، بهترین ضبط و بهترین خواننده جدید رو برنده شد، این همه استعداد فقط 18 سال داره، متولد 2001 میلادی! با نگاهی به بیوگرافیش از کودکی با بردارش موسیقی کار می‌کرد و آیندش را در تارهای سازش دنبال می‌کرده و در نوجوانی رویای کودکیش محقق میشه. حالا تصور کنید در اینجا فعالیت می‌کرد احتمالا در بهترین حالت الان پشت کنکور بود و آیندش را در بین کتاب‌های تست ورق میزد.
یکم به عقب‌تر که بریم ازین استعدادهایی که در سن کم تحولی بزرگ ایجاد کردند کم نمی‌بینیم، مارک زاکربگ فقط 20 سال داشت که فیسبوک رو راه‌اندازی کرد و 2 سال بعدش جوان‌ترین میلیاردر تاریخ شد؛
یا یه مثال دیگه، Blacke Aaron Ross که 10 ساله بود اولین وب‌سایتش رو نوشت و فقط 19 سالش بود که نسخه اول مرورگر فایرفاکس را منتشر کرد. کمی که بگردیم از این مثال‌ها تو دنیا زیاد داریم.
اما چرا در ایران افراد موفق جوان کم می‌بینیم، چرا تازه بعد از 24 یا 25 سال افراد علاقه، استعداشون، ظرفیت و تواناییشون رو متوجه می‌شن، (اگر که بشن) و هنوز درگیر دانشگاه، کار برای کمی درآمد و گذران زندگی و درس نباشن. قطعا خیلی‌هامون افرادی دوربرمون دیدیم که بعد از 3 دهه از زندگیشون هنوز نمی دونن در چه کاری بهترن!
نکته اینجاست که ماشین استعداد سوزی راه‌انداختیم از انتخاب رشته دبیرستان گرفته تا کنکور و حتی محیط کاری، خود من هنوز بعد این همه سال با کلی شاید رو به رو هستم، ادامه تحصیل بدم؟ به فیلد کاریم علاقه دارم؟ سراغ هنر برم؟ و خیلی سوال و شاید دیگه که احتمالا تا آخر عمر هم به جواب خیلیاش نرسم.
به تعداد همه آدم‌های دوربرمون ازین استعدادها داریم که اگه تو مسیر درست قرار بگیرن و بهشون بها داده بشه قطعا تو هیچ حوزه‌ای وضع ما این نیست که اونی که حتی مسیرش رو پیدا کرده تصمیمش میشه مهاجرت و رفتن، چه برسه به این‌که تلاش کنیم که ظرفیت آدم‌ها رو مسیر تواناییشون قرار بدیم.
راه حل چیه؟ چطور میشه این ماشین استعدادسوزی رو متوقف کرد؟
