در ایران شاهد کسانی هستیم که به دلیل عدم شناخت کافی به تفاوت‌های استارتاپ با کسب و کار، مدل کسب و کاری که بارها تست شده و جواب پس داده است را با تغییری جزئی به عنوان یک استارتاپ جدید معرفی می‌کنند. گویا معیار استارتاپ بودن در ایران استفاده از تکنولوژی‌های به روز و نوعاً کسب و کار آنلاین است. در حالی که کسب و کاری مانند دیجی کالا بیش از یک دهه است که مدل تجارت الکترونیک و فروش کالا را در ایران پیاده‌سازی کرده است، همچنان شاهد آنیم که عده‌ای با تناظر یک به یک از حیث مدل کسب و کار با دیجی کالا، اعتقاد دارند، ایده‌ای استارتاپی را آزمون می‌کنند. ذکر این نکته الزامی است که اکثر استارتاپ‌های موفق در ایران، مدلی کپی برداری شده از نمونه‌های خارجی هستند و اگر نیک بنگریم استارتاپ در ایران با تاخیری چندساله راهی را می‌رود که در کشورهای دیگر مورد آزمون و تایید قرار گرفته است. با این حال از آن‌جا که مدل کسب و کار آن‌ها در جامعه ایرانی تست نشده است؛ عدم اطمینانی بابت مدل درآمدی آن‌ها وجود دارد. لذا به نوعی استارتاپ‌های کم ریسک و درجه 2 از نظر عدم اطمینان هستند.
