یکی از حقوق مالی که زن به موجب ازدواج پیدا می کند، مهریه است و تا زمانی که پرداخت نشده یا زن به اراده و اختیار خود از آن نگذرد، پابرجاست؛ در واقع برخی از صاحب نظران حقوق مهریه را قراردادی مستقل از عقد ازدواج می دانند و نام آن را قرارداد تبعی ازدواج می گذارند که مرد به موجب آن قرارداد ضمن سند ازدواج متعهد به پرداخت مهریه مالی تعیین شده می شود.
بعد از ازدواج زوجین با فراز و نشیب های زیادی در زندگی مشترک رو به رو هستند و ممکن است آستانه تحمل یکی از زوجین یا هر دو بنا به دلایلی گوناگونی سر ریز شود و قصد پایان دادن به این رابطه مشترک را داشته باشند و یا اینکه زن به حکم قانون و سند ازدواج نسبت به گرفتن مهریه اش از مجاری پیش بینی شده اقدام کند.
اما مشکل آنجا نمایان می شود که مرد به دلیل داشتن حق طلاق رضایت به طلاق نمی دهد و زن به ناچار بایست با همسرش به استمرار زندگی رضایت دهد در صورتی که مهریه خود را می خواهد و یا اینکه مرد با حربه حق طلاق، زن خود را مجاب به بخشیدن مهریه اش کند و یا نه در یک شرایط ایده آل و بدور از هر گونه تنش، زن از گرفتن مهریه خود صرف نظر می کند و قصد بخشش مهریه خود را به شوهرش دارد که نتیجه تمامی اینها از بین بردن حق مالی مهریه است و زن ممکن است دیگر نتواند مهریه خود را مطالبه کند.
از موارد اختلافی میان زوجین گذر کنیم، به اصل بحث یعنی بخشیدن مهریه می پردازیم که این بخشش مهریه چیست؟
چه فرقی با ابراء مهریه یا هبه مهریه و یا حتی اقرارنامه وصول مهریه دارد؟
اگر زن مهریه خود را ببخشد می تواند بعد از بخشش به آن رجوع کند؟
این موارد کلیت پرسش هایی است که عموم زن هایی که قصد بخشیدن مهریه خود را دارند، در ذهن شان یا کلامش متبلور می شود.
