بسم الله الرحمن الرحیم
اسمت وقتی ابوالفضل باشه، یعنی با بقیه یکم فرق میکنی...
نمیدونم شما ها تو روضه چطوری میشین ولی اصولا ما شرمنده حضرت عباسیم... شرمنده از اینکه همه، ما رو به اسم ایشون میشناسن ولی ما کجا و حضرت ابالفضل کجا...یاد حدیث امام صادق(ع) افتادم: «اى گروه شيعيان! شما منسوب به ما هستيد . پس مايه زينت ما باشيد ، و مايه زشتى (بد نامى) ما نباشيد.»
برای همینه که سرمون پایینه و تو روضه ها اشک میریزیم... اشکمون به حال خودمونه که چقدر ما از حضرت ابالفضل دوریم . . .
فرق اصلی دیگمون اینه که تو همین روضه ها و سخنرانی ها و کلا خیلی جاها میگن مادر همه ما حضرت زهرا(س) است، ما هم قبول میکنیم؛ ولی میدونیم اصل و نسبِ ما بر میگرده به حضرت ام البنین(س). بالاخره سید ها به حضرت زهرا(س) محرم میشن ولی ما یخورده فرق داریم ...
نمیدونم حس اونایی که اسمشون حسین یا حسن و یا امام های دیگه هست چیه ولی ما خودمون رو نوکر و خادم بقیه میدونیم ... ما خودمون رو موظف میدونیم پیرو امام باشیم، گوش به فرمانِ واقعی ... البته حسمون اینه نه اینکه همیشه بتونیم به این حسمون عمل کنیم...
انگار تو وجودمون میگن تو باید وفادار باشی تو باید متعهد باشی...انقدر متعهد که وقتی دستور آوردن آب صادر میشه بهونه نگیری که ارتش صد هزار نفری راه رو بسته و هزارتا اما و اگر دیگر؛ آنقدر متعهد که اگر دستانت هم قطع شد، با دندان از کاری که به تو سپرده اند محافظت کنی...
اسم حضرت ابالفضل که روت باشه و بهت بگن ابوالفضل... شرمنده ای و همیشه سرت جلوی حضرت عباس پایینه ..همیشه سرت جلوی حضرت ام البنین پایینه...
کلا اگه اسمت ابوالفضل باشه یخورده با بقیه فرق داری...
