اکوکاردیوگرافی که به عنوان اکو یا سونوگرافی قلب نیز شناخته می‌شود، یک ابزار تشخیصی است که داخل قلب و اطراف آن را از نزدیک بررسی می‌کند. اکو از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصاویر زنده استفاده می‌کند و به دامپزشکان اجازه می‌دهد تا از ظاهر قلب و نحوه عملکرد آن اطلاع داشته باشند. اکوکاردیوگرافی اطلاعاتی در مورد اندازه، شکل و عملکرد قلب، چهار حفره آن، دریچه‌های قلب و ساختارهای اطراف آن مانند کیسه پریکارد ارائه می‌دهد.
اکو با یک سونوگرافی عمومی کمی متفاوت است زیرا انجام آن به دانش و آموزش زیادی نیاز دارد بنابراین از نظر فنی دشوارتر است و به تجهیزات تخصصی مانند مبدل‌های قلب (پروب سونوگرافی) نیاز دارد. این شکل از تصویربرداری به شدت روی قلب متمرکز است. سایر اندام ها، مانند آنهایی که در شکم هستند، به ندرت در طول اکوکاردیوگرام بررسی می‌شوند.
علاوه بر ارزیابی ناهنجاری های آشکار (مانند توده‌های درون و اطراف قلب، مایع در کیسه پریکارد)، اندازه‌گیری ضخامت دیواره قلب و جریان خون نیز انجام می‌شود. بر اساس این اندازه‌گیری‌ها، محاسبات برای مشاهده عملکرد قلب به عمل می‌آید. به این ترتیب، بسیاری از دامپزشکان عمومی، حیوانات خانگی را برای انجام اکوکاردیوگرافی به دامپزشک متخصص قلب و یا سایر متخصصان تصویربرداری ارجاع می‌دهند.
اکوکاردیوگرافی در حیوانات خانگی معمولاً با درازکشیدن حیوان روی میز مخصوص سونوگرافی شروع می‌شود. به این صورت که مبدل اولتراسوند (پروب) روی پوست قسمت قلب نگه داشته می‌شود. مبدل، امواج صوتی را به قلب می‌فرستد و این امواج به تصاویر تبدیل و روی مانیتور ظاهر می‌شوند. مو، امواج صوتی را به خوبی هدایت نمی‌کند، بنابراین پوست حیوان خانگی معمولاً قبل از عمل با الکل مرطوب می‌شود. سپس ژل اولتراسوند روی پوست اعمال می‌شود تا هدایت بهتری داشته باشد. دنده ها هم امواج صوتی را به خوبی هدایت نمی‌کنند، بنابراین مبدل در بسیاری از مناطق مهم، روی پوست بین دنده ها قرار می‌گیرد تا دید دقیقی از کل قلب به دست بدهد.
اکوکاردیوگرافی معمولا بدون درد است و اغلب در اتاقی ساکت و تاریک انجام می‌شود. اکثر حیوانات خانگی می‌توانند بدون استرس و با حداقل محدودیت به راحتی دراز بکشند. به ندرت حیوانات خانگی به آرامبخش نیاز دارند و تقریباً همه حیوانات خانگی می‌توانند با خیال راحت تحت اکو قرار بگیرند.
اگر حیوان خانگی شما اخیراً به سوفل قلبی (صداهای غیرمعمول قلب) مبتلا شده است یا مشکوک به بیماری قلبی است، دامپزشک ممکن است اکوکاردیوگرافی را توصیه کند. این توصیه بر اساس عواملی است که در عکس‌برداری با اشعه ایکس و علائم بالینی مرتبط با آن مانند سرفه، تنگی نفس یا غش مشاهده می‌شود.
یک حیوان جوان و سالم معمولاً نیاز به انجام اکوکاردیوگرام در یک مقطع زمانی دارد تا مشخص شود چه بیماری مادرزادی (در صورت وجود) باعث ایجاد سوفل شده و شدت بیماری چقدر است. این مهم است زیرا برخی از بیماری های مادرزادی که حیوان با آنها متولد می‌شود، می‌تواند با مداخلات مختلف ترمیم یا بهبود یابند.
سوفل های فیزیولوژیکی از الگوهای جریان خون در حفره های قلب ایجاد می‌شوند. آنها گاهی اوقات به طور غیر منتظره شنیده می‌شوند، به خصوص در توله سگ ها و بچه گربه های جوان و جای نگرانی ندارند. با این حال، سوفل های فیزیولوژیک به راحتی از سوفل های قلبی مرتبط با بیماری یا اختلال عملکرد قلبی متمایز نمی‌شوند.
دامپزشک ممکن است حتی بدون هیچ علامت بالینی، سوفل را در سری بعدی واکسن یا معاینه بررسی کند. اگر دامپزشک تا هشت هفتگی به شنیدن سوفل ادامه داد، حتی اگر سگ یا گربه شما هیچ نشانه ای از بیماری قلبی را نشان ندهد، اکو احتمالاً ضروری است. برخی از دامپزشکان ممکن است توصیه کنند که صبر کنید تا حیوان خانگی کمی بزرگتر شود (تا سن 16 هفتگی)، تا امکان انجام یک اکوکاردیوگرام کامل و کم استرس برای او فراهم شود.
اکو می‌تواند نشان دهد که آیا قلب به درستی کار می‌کند یا خیر، و اگر نه، مشکل کجاست. داروها و درمان‌های مربوط به بیماری های قلبی متناسب با شرایط اختصاصی حیوان است، بنابراین درک درست مشکل به ارائه بهترین درمان کمک می‌کند. اکوکاردیوگرام همچنین برای بررسی اینکه آیا درمان ها کمک کننده هستند یا نیاز به تغییر دوز یا داروهای جدید است، استفاده می‌شود.
اکوکاردیوگرافی یا اولتراسونوگرافی قلبی حیوانات خانگی یکی از ابزارهای اصلی در تشخیص و پیگیری اختلالات قلبی حیوانات است. این روش غیرتهاجمی با استفاده از امواج فراصوت انجام می‌شود و به دامپزشک این امکان را می‌دهد که ساختار و عملکرد قلب حیوانات خانگی را به دقت بررسی کند و در صورت تشخیص ناراحتی قلبی، برای درمان حیوان تصمیم مناسبی بگیرد. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید با بخش تصویربرداری تشخیصی بیمارستان دامپزشکی مرکزی تماس بگیرید.
