استخر استخراج مجموعهای از ماینرهاست که توان پردازشی خود را با یکدیگر ترکیب میکنند تا شانس استخراج موفق یک بلاک را افزایش دهند. در این روش، ماینرها به جای رقابت با کل شبکه، منابع و پاداشهای خود را با هم به اشتراک میگذارند. زمانی که استخر موفق به استخراج یک بلاک میشود، پاداش میان اعضای استخر بر اساس میزان مشارکت هر ماینر تقسیم میشود؛ این میزان معمولاً با هشریت سنجیده میشود.
استخرهای استخراج معمولا بر اساس مدل توزیع پاداش دستهبندی میشوند، چرا که این معیار رایجترین روش برای تفکیک انواع آنها است. از جمله مدلهای رایج پاداش در استخرهای استخراج میتوان به پرداخت به ازای هر سهم (PPS)، پرداخت به ازای هر سهم بهعلاوه کارمزد (PPS+)، پرداخت کامل به ازای هر سهم (FPPS) و پرداخت به ازای آخرین تعداد مشخصی از سهمها (PPLNS) اشاره کرد. این مدلهای پاداش، مبنای تقسیمبندی انواع استخرهای استخراج را تشکیل میدهند.
در روش PPS، استخر استخراج برای هر سهم معتبری که از سوی ماینر ارسال میشود، مبلغ ثابتی پرداخت میکند، بدون توجه به اینکه استخر موفق به استخراج بلاک شده باشد یا نه. این روش عامل «شانس در استخراج» را از بین میبرد و درآمدی ثابت و قابل پیشبینی برای ماینرها ایجاد میکند. بنابراین، این مدل برای ماینرهایی که به جریان نقدی منظم نیاز دارند گزینهای مناسب است.
در روش PPS+، مکانیزم پرداخت استخر ترکیبی از مدل سنتی PPS با بخشی از کارمزدهای تراکنشهاست که با روش PPLNS توزیع میشود. در این مدل، ماینرها علاوه بر دریافت پاداش ثابت برای هر سهم معتبر، از کارمزد تراکنشهایی که استخر هنگام یافتن بلاک دریافت میکند نیز سهم میبرند. به این ترتیب، ماینرها هم درآمدی پایدار دارند و هم از مزایای پاداشهای اضافی حاصل از کارمزد تراکنشها بهرهمند میشوند.
در روش FPPS یا پرداخت کامل به ازای هر سهم، ماینرها برای هر سهم معتبری که ارسال میکنند، پرداختی ثابت و قابل پیشبینی دریافت میکنند. این مدل نسخهی پیشرفتهتری از روش PPS است و علاوه بر پاداش بلاک، شامل بخشی از کارمزدهای تراکنش نیز میشود. در این روش، مسئولیت و ریسک استخراج بلاک بر عهدهی گردانندهی استخر است. مدل FPPS درآمدی پایدار برای ماینرها ایجاد میکند و میان کسانی که میخواهند از ریسک استخراج نکردن بلاک دوری کنند، محبوب است.
در روش PPLNS، پرداخت پاداش ماینرها بر اساس تعداد سهمهایی محاسبه میشود که در میان آخرین «N» سهم ارسالی پیش از استخراج موفق یک بلاک ارائه دادهاند. در این مدل، زمانی که استخر بلاکی را استخراج میکند، پاداش آن (همراه با کارمزد تراکنشها) بهصورت نسبتی میان ماینرها تقسیم میشود، به گونهای که هر ماینر متناسب با میزان مشارکت خود در استخراج، سهمی از پاداش دریافت میکند.
ساختار کارمزد، حداقل میزان برداشت و دفعات پرداخت در یک استخر استخراج تأثیر قابلتوجهی بر بهرهوری سرمایه ماینر دارند، زیرا این عوامل بر سودآوری، جریان نقدی و میزان انعطاف مالی اثر میگذارند. منظور از بهرهوری سرمایه، توانایی ماینر در حداکثرسازی بازده و خروجی در برابر سرمایهگذاری انجامشده است.
ساختار کارمزد مستقیماً درآمد کل ماینر را کاهش میدهد. هرچه کارمزد استخر بیشتر باشد، سهم ماینر از پاداش بلاک کمتر میشود و در نتیجه، سودآوری به ازای هر واحد از هشریت پایین میآید. حداقل آستانه برداشت نیز بر جریان نقدی ماینر و دسترسی او به منابع مالی برای سرمایهگذاری مجدد تأثیر دارد.
دفعات پرداخت، مشخص میکند که ماینر هر چند وقت یکبار پاداش خود را دریافت کند؛ عاملی که در مدیریت جریان نقدی و برنامهریزی مالی نقشی کلیدی دارد.
برای درک بهتر تأثیر مدلهای مختلف تسویه بر نوسانات پاداش، یک مطالعه موردی در نظر میگیریم. در این مثال، سختی شبکه بیتکوین ثابت است و استخر استخراج به طور میانگین هر ۱۰ دقیقه یک بلاک پیدا میکند. سهم ماینر از کل هشریت شبکه برابر با ۰.۰۰۱ درصد است.
مدل مناسب برای استخر استخراج تا حد زیادی به توان هشریت و میزان ریسکپذیری ماینر بستگی دارد. ماینرهای کوچک معمولاً به دنبال پرداختهای ثابت و منظم هستند تا نوسانات درآمد خود را کاهش دهند، در حالی که ماینرهای بزرگتر با توان پردازشی بالاتر، نوسانات بیشتری را میپذیرند تا در مقابل، احتمال دریافت پاداشهای بیشتر را داشته باشند.
مطالب ارائهشده در این مقاله صرفاً جنبه اطلاعرسانی دارند. این مقاله به معنای تأیید هیچیک از محصولات یا خدمات ذکرشده، یا توصیهای برای سرمایهگذاری و معامله نیست. پیش از اتخاذ هرگونه تصمیم مالی، مشورت با متخصصان واجد صلاحیت ضروری است.
