به اینکه در هر سانتیمتر مربع چند تار مو دارید تراکم مو گفته می شود. نتایج برخی مطالعات روی تراکم موها نشان میدهد که روی پوست سر هر فرد به طور متوسط بین 124 تا 200 تار مو در هر سانتی متر مربع وجود دارد.
از آنجایی که تراکم با توجه به میزان نزدیکی تارهای موی شما به یکدیگر تعیین میشود، یک نفر می‌تواند تارهای بسیار ظریف و نازکی داشته باشد، اما موهایی با تراکم بالا داشته باشد . در واقع به این معنی که موهای ظریف زیادی در هر سانتیمتر مربع دارند. به همین ترتیب، شخصی می تواند موهای بسیار ضخیم، اما کم تراکم، با رشته های ضخیم با فاصله ی زیاد در هر سانتیمتر مربع داشته باشد. پیوند بین 45 تا 55 واحد فولیکولی مو (تعداد تار مو) در هر سانتی متر مربع در طی مراحل پیوند مو به طور معمول کافی است. کاشت با تراکم 80-100 واحد فولیکولی در سانتی متر مربع (تراکم مو “طبیعی”) معمولاً هرگز انجام نمی شود. به همین دلیل، حداکثر تراکم قابل دستیابی با جراحی کاشت مو معمولاً جایی کمتر از تراکم موی طبیعی است. در حالی که بیشتر جراحان بین 45 تا 55 گرافت در هر سانتی متر مربع پیوند می زنند، برخی از آنها ممکن است بتوانند با توجه به شرایط منطقه برداشت از نظر تراکم و کیفیت واحدهای فولیکولی از نظر تعداد تار مو موجود در هر واحد با تراکم کمی بالاتر پیوند را انجام دهند.
معمولا ظاهر FUE طبیعی است هنگامی که روی کاندیدهای مناسب به خوبی توسط فرد ماهر انجام شود، روش های FUE بسیار طبیعی به نظر می رسند. فولیکول های پیوندی باید دائمی باشند. با این حال، به احتمال زیاد حداقل مقداری ریزش مو ادامه خواهد داشت. معمولاً روش‌های ثانویه مراقبتی برای رفع این ریزش مو ادامه دارد.
اکثر مردم زمانی متوجه کم تر شدن تراکم موهایشان می شوند که حداقل 50 درصد از تراکم موهایشان از دست داده اند. به طور معمول، کاشت مو بین 40 تا 50 درصد تراکم موی ناحیه گیرنده که از دست رفتن تراکم مشاهده میشود را بازیابی می کند. این بدان معناست که شما نمی توانید به طور کامل تراکم را به دست آورید زیرا جراحان فقط می توانند بین 45 تا 60 درصد واحدهای فولیکولی را در یک زمان پیوند بزنند. و طی این پروسیجر موی جدید چی اضافه نمیشود بلکه موها از ناحیه اهدا کننده که تراکم بالاتری دارد به ناحیه ای که تراکم کم شده و موها از دست رفتند منتقل و پیوند زده میشوند.
ضخامت ساقه مو یکی از مهمترین فاکتورهایی است که باید در هنگام کاشت مو در نظر گرفت. به عنوان مثال، ظاهر طاسی زمانی تشدید می شود که نور از میان موهای کم پشت یا غایب عبور کند. بنابراین، هر چه ساقه مو ضخیم تر باشد، نتیجه بهتری خواهد داشت. و هرچه تعداد تار مو در واحد فولیکولی یا گرافت بیشتر باشد موها ضخیمتر دیده میشوند.
هر چه تعداد موها و ضخامت مو در هر واحد گرافت بیشتر باشد، ظاهر بهتری دارد. برداشت با برش واحد فولیکولی (FUE) فقط نیاز به رهاسازی نگهدارنده‌ها دارد و از این رو برداشت باید فقط تا سطح آرکتورها باشد. عمیق‌تر رفتن به پایه یونیت، به دلیل پخش شدن موها در قسمت پایین گرافت، آن را قطع می‌کند.
از آنجایی که یونیت در قسمت بالا باریک ترین است، تا سطح یونیت، یک پانچ کوچک برای رسیدن به این سطح کافی است، که منجر به ایجاد سوراخ کوچکی می شود و این باعث بهبود چشمگیر و سریع و ایجاد حداقل اسکار می شود.
دو متغیر سناریوی فوق، که فرآیند FUE را مسئول برش یا آسیب به مو می‌کند، به شرح زیر است:
از آنجایی که برآمدگی حاوی سلول های بنیادی در محل اتصال آرکتورها به شفت قرار دارد. هر گونه آسیب به آرکتورها نیز ممکن است باعث آسیب به سلول های بنیادی شود، اگرچه این خطر ممکن است تئوری باشد.
این عوامل یا متغیرها گاها منجر به درجات مختلف برش و یا ایجاد کیفیت پایین گرافت ها در طول FUE شده است. با این حال، با افزایش تجربه و ابزار و دستگاه های پیشرفته، این عوامل متغیر با بهبود زیادی در رنج پیوندها غلبه می کنند.
سطح پوست سر معمولاً 500 سانتی متر مربع (50000 میلی متر مربع) است و توزیع واحد فولیکولی آن 1میلیمتر مربع است. هر واحد فولیکولی به طور متوسط دو تار مو دارد. این منجر به تعداد کل مو 100000 می شود.
مهم است که تراکم واحد فولیکولی را که در 1میلیمتر مربع است نسبتاً ثابت باقی می‌ماند از تراکم مو، که از 1.5 تا 3میلیمتر مربع (طبیعی = 2میلیمتر مربع) متغیر است، متمایز کنیم. از این رو، تراکم مو تابعی از تعداد موها در واحد فولیکولی است تا تعداد کل واحدهای فولیکولی.
در فرآیند طاسی، تعداد واحدهای فولیکولی (در هر میلی متر مربع) ثابت می ماند. نازک شدن ظاهری به دلیل کاهش تعداد موها در یک واحد فولیکولی است. یک فرد متوسط می تواند تا 50 درصد از موهای خود را قبل از اینکه به طور قابل توجهی نازک شود را از دست بدهد.
از این رو، در حین انجام پیوند از ناحیه اهداکننده، تراکم واحد فولیکولی 0.5میلیمتر مربع در هیرلاین یا خط رویش مو در قسمت جلویی سر مورد نیاز است تا تراکم مو 1میلیمتر مربع به دست آید و طبیعی به نظر برسد. در نواحی پشت خط مو، جایی که لایه‌بندی و وزن‌دهی می‌تواند ارزش افزوده داشته باشد، کمتر از 50 درصد تراکم اولیه ممکن است برای رسیدن به پوشش مناسب کافی باشد.
ایجاد تراکم طبیعی در هیچ بیمار تقریبا امکان پذیر نیست و فقط با استفاده از سایت اهدا کننده پشت سر نمی توان طاسی گرید هفتم را پوشش داد. بلکه آنچه ممکن است فراهم کردن تراکمی متوسط، جهت ایجاد مو در نواحی کاملا بدون مو میباشد.
در FUE، واحدهای کمتری از یک منطقه وسیع تر برداشت می شود. بنابراین این بدان معنی است که تعداد واحدها کاهش می یابد اما مساحت ثابت می ماند. از این رو، تراکم محل دونر اهداکننده توسط FUE کاهش می یابد. این باید هنگام برنامه ریزی برای برداشت مجدد در نظر گرفته شود.
برای برداشت بدون ایجاد نازک شدن، نمی توان دو واحد موی متوالی برداشت، به طوری که حداکثر فاصله بین دو واحد فولیکولی پس از برداشت بیش از 2 میلی متر نخواهد بود. نکته کلیدی که باید به خاطر بسپارید این است که بر خلاف FUT، از آنجایی که برداشت FUE در یک منطقه وسیع تر است، این فرمول باید در جهت عمودی و همچنین افقی دنبال شود، به این معنی که هر 1 واحد از 4 واحد فولیکولی موجود می تواند برداشت شود تا شکاف بین واحدها در همه جهات کمتر از 2 میلی متر شود. بنابراین کل فولیکول‌های سایت اهداکننده بانک مو موجود در محدوده 16000 تا 18000 است. مهم است که به مناطق غیرایمن سایت اهداکننده در اشتیاق به برداشت تعداد بیشتری متمایل نشویم.
با فرمول یک در چهار، این حداکثر 4000 تا 4500 فولیکول اهداکننده در دسترس را به ما می دهد. با این حال، این روش امکان برداشت انتخابی واحدهایی با 3 تا 4 تار مو را نسبت به واحدهایی با تنها 1 تا 2 تار مو فراهم می‌کند.
برداشت FUE تراکم سایت اهداکننده را کاهش میدهد، که برای جلوگیری از نازک شدن و کم تراکم شدن محل اهداکننده باید در نظر داشت.
همچنین مهم است که این را به خاطر پیوندهای آینده در نظر داشته باشید. تا اگر بیمار به جلسات بعدی عمل احتیاج داشت بانک مو ترمیم شده و گرافت های قابل برداشت مجددا در اختیار جراح جهت برداشت قرار بگیرد.
بنابراین، اگرچه FUE به ما امکان دسترسی به یک منطقه اهداکننده بزرگ‌تر را میدهد، نسبت واحدهایی که می‌توان برداشت کرد ممکن است محدود شود. در مقابل، اگرچه FUT به یک ناحیه اهداکننده کوچک‌تر دسترسی میدهد، شاید بتوان تقریبا تمام فولیکول‌ها را از آن ناحیه بدون تغییر تراکم در سایت اهدا کننده برداشت کنیم. ولی عیب بزرگ این روش علاوه بر درد و تورم زیاد بعد از عمل ایجاد برشی عریض همراه با بخیه و در نتیجه بجا ماندن اسکارهای وسیع قابل رویت بدون پوشش مو در ناحیه پشت سر شوند.
یکی از پیشرفت های بزرگی که در معرفی FUE انجام شده است، مناسب بودن آن برای برداشتن موهای بدن و ریش است. موهای بدن زمانی که به موهای سر پیوند میشوند می‌توانند در طی دوره‌های متوالی بلندتر و ضخیمتر شوند، بنابراین به تدریج ویژگی‌های موهای سر را به دست می‌آورند. با این حال، نکات متضاد زیر را باید در نظر داشت:
واحدهای فولیکولی موهای بدن بیشتر به صورت تک مویی ایجاد می شوند.
موهای بدن دارای فاز آناژن چند هفته ای (6 تا 10 هفته) هستند یعنی بعد از رشد تقریبا دوماهه وارد فاز ریزشی میشوند حتی پس از پیوند به پوست سر، اگرچه ممکن است مقداری طولانی شدن مرحله آناژن رخ دهد، بعید است که با موهای سر مطابقت داشته باشد.
به این دلایل، موهای بدن نمی توانند انتخاب اول باشند و هنگام پیوند باید در میان موهای سر برداشت شده از پوست سر قرار بگیرند.
موی ریش دارای فاز آناژن چند ماهه (حدودا 1 ساله) است، ضخیم تر از موهای سر ولی معمولا تک تار مویی در هر واحد فولیکولی و مناسب تر از موهای سینه است اما نسبت به دونر پشت سر محدوده بسیار کمی جهت برداشت وجود دارد و تعداد واحد فولیکولی قابل برداشت بسیار محدود است پس اولویت نیست و مانند موهای بدن هنگام کاشت باید بین موهای برداشت شده از سر کاشت شوند.
بنابراین، درک اصول ریاضی و منطق که در رابطه با مو توضیح داده شد، جراح را قادر می‌سازد تا با برنامه‌ریزی درست و مناسب با فرد و صرفه‌جویی در عرضه پیوند سایت اهداکننده، به ظاهری متعادل و زیباشناختی در درازمدت دست یابد و از اشتباهات جلوگیری کند.
