(نقش یهود در واقعه ی کربلا)
قسمت اول
برای بسیاری از مردم این سوال وجود دارد که چرا بر گنبد نورانی امیرالمومنین(ع) پرچمی وجود ندارد در حالیکه تمامی گنبدهای ائمه اطهار پرچم دارند؟ پرچم نمادی ست به نشانه خونخواهی و طلب تقاص ، خون امام علی(ع) توسط فرزندش امام حسن علیه السلام از ابن ملجم ملعون پس گرفته شد. بنابراين پرچمی هم بروی گنبد قرار نمیگیرد .در میان اعراب رسم بر این بود کسی که خونش به ناحق و مظلومانه بر زمین ریخته میشد و انتقام آن به نحو شایسته‌ای گرفته نمی‌شد پرچم سرخی بر مزار او می‌گذاشتند تا نشان دهند که قاتل هنوز قصاص نشده و انتقام مقتول گرفته نشده است پرچم سرخ افراشته شده بر گنبد امام حسین علیه السلام نیز از همین باب می‌باشد .از این‌روست که در فرازهای آخر دعای ندبه می‌خوانیم: «این الطالب بدم المقتول بکربلا»؛ کجاست طلب کننده خون کشته کربلا؟ امام زمان شخصاً طالب خون بناحق ریخته جد مظلومش حسین بن علی(ع) است
هنگامی که امام حسین(ع) در روز عاشورا در برابر سپاه عمر‌بن سعد قرار گرفت، در یکی از خطبه‌هایشان اشاره میکند که :
«ای کسانی که در مقابل من ایستاده‌اید و در حال شعله‌ور کردن آتش هستید، خودتان این شعله را روشن نکرده‌اید، بلکه دشمن من و دشمن شما (یهود) این آتش را شعله‌ور ساخته
(امیه برده ی یهودی)
در قرآن آیه ای وجود دارد که به ماجرای رویا و خواب پیامبر اشاره می کند به این خواب در آیه 60 سوره اسراء اشاره است :
( و اذ قلنا لک ربک احاط بالناس وماجعلنا الرویا التی اریناک الا فتنه للناس والشجره الملعونه فی القرآن ونخوفهم فمایزیدهم الا طغیانا کبیرا)
داستان خواب این بود که پیامبر(ص) در خواب می بینند که میمون ها بر منبرش بالا و پایین می روند و مردم در حالیکه رو به منبر هستند پشت پشت از در مسجد خارج می شوند ، پیامبر(ص) با دیدن این خواب بسیار اندوهگین شدند و این آیه نازل شد و جبرئیل به پیامبر (ص) خبر داد که بعد از تو، بنی امیه که از بزرگترین دشمنان تو هستند ، صاحب این منبر و حکومت و ریاست مسلمانها می شوند و این منبر تو ملعبه و بازی دست این بوزینه صفتها می شود و اینها از نظر قرآن شجره ملعونه هستند .
خوابی که در زمان امام حسین (ع) به بد ترین شکل تعبیرشد وآن همه فجایع به وقوع پیوست . آنچه در روایات در مورد این خواب آمده اشاره می کند که مردم به صورت (رجع قهقری) یعنی در حالی که رو به منبر پیامبر داشتند عقب عقب از در مسجد و به عبارتی از اسلام خارج شدند که این خود حامل معانی دقیقی است یعنی بنی امیه در حالی مردم را از اسلام خارج کردند و دین را ملعبه قرار داده واولاد رسول الله را کشتند که که علی ظااهر مدعی اسلام و خلافت اسلامی بودند و پیروان احمقشان هم خود را مسلمان می دانستند و وبعضا قربتا الی الله خون امام حسین(ع)را به زمین ریختند
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در مورد نسب امیه چنین میفرماید:
«لَیْسَ أُمَیَّةُ کَهَاشِمٍ وَ لَا حَرْبٌ کَعَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ لَا أَبُو سُفْیَانَ کَأَبِی طَالِبٍ وَ لَا الْمُهَاجِرُ کَالطَّلِیقِ وَ لَا الصَّرِیحُ کَاللَّصِیقِ»
امیر بیان علی علیه السلام خطاب به معاویه از لفظ (صریح و لصیق) که کلمه متضاد یک دیگر هستند استفاده میکند اولی به معنی صیحح النسب و دومی به معنای باطل النسب است؛ یعنی بیگانه‌ای که او را به فامیل و قبیله‌ای چسبانده باشند
ابن ابی الحدید می‌نویسد: امیه برده‌ی رومی یهودی بود که عبد شمس او را خرید و به رسم عرب جاهلیت او را پسر خود خواند وی در دوران بردگی‌اش از اموال حجاج دزدی می‌کرد، وی را «حارس» می‌نامیدند. زیرا نام گذاری وارونه در عرب مرسوم است که بیمار اسلیم و دزد را نگهبان و حارس می‌نامیدند.
تاریخ طبری/ طبری، محمد بن جریر :
امیه مرد بدنامی بود که متعرض زنان میشد و در فحشاء و زنا معروف بود که بر اثر کردارهای زشتش به مدت ده سال به شام تبعید شد و در آن جا نیز با یک زن یهودی هم بستر شد و او پسری آورد که امیه او را به خودش ملحق کرد و «ذکوان» نامید و کنیه ابو عمرو به وی داد و او پدر ابی معیط و جد عقبه پدر ولید – برادر مادری عثمان- است.
بنابراین نژاد ابوسفیان و معاویه و یزید به رومیان یهودی منتهی می‌شود، نه قریش بنی‌امیه که در اصل رومی بودند و اندیشه و باورهای رومی یهودی داشتند، از این رو طبق ذوق و سلیقه و فرهنگ رومیان حکم می‌راندند، هر آنچه را اسلام احیاء کرده بودند از بین بردند و آنچه را اسلام از آن نهی نموده بود را زنده نمودند. (حلال را حرام، حرام را حلال کردند، بدعت در دین آوردند) آن‌ها دوباره شام – مرکز روم- را پایتخت اسلام قرار داده و حکومت را به روش رومیان که سلطنت را موروثی می‌دانستند بازگرداندند و بسیاری از اصول دین را از بین بردند.فرزندان امیه با رفتارهای تهاجمی که به نام دین داشتند، چهره‌ی ناپسندی از اسلام ترسی
م نمودند.آن‌ها انگیزه‌ای جز نابودی اسلام نداشتند و چنان ضربه‌ای به اسلام وارد کردند که اگر قیام امام حسین علیه‌السلام نبود، بی تردید تیشه به ریشه‌ی اسلام زده و آن را از صفحه‌ی وجود محو نموده بودند
ادامه دارد ...
