همیشه برایم سوال بوده که چگونه میشود شخصی رابطه عاطفی خودش را مدام با دیگران به اشتراک بگذارد؟! با خود میگفتم: خب الان که شما دوتا کنار هم هستید دیگه منشن کردن در استوریو وای عشقم واسم گلو شکلات خریدو وای چقدر همو دوست داریمو فلان، چه معنی داره؟ که چی مثلا؟!
بعد که بیشتر فکر کردم فهمیدم که آنها به عنوان یک موجود اجتماعی کاملا طبیعی است که همچین رفتارهایی انجام دهند. انسان به عنوان یک موجود اجتماعی نیازمند تایید و مقبولیت از سوی دیگران است و به اشتراک گذاری احساساتِ خوب میتواند این نیاز به تایید شدن را ارضا کند.
دوباره فکر کردم و با خود گفتم: خب اوکی این یک میل طبیعیه. ولی کسی که دائما و بیستو چهار ساعته داره اینکارو میکنه و تمام زندگیش رو به اشتراک میزاره یا دائما میگه وای میبینید چقدر همو دوست داریم؟، وای مبینید واسم چی خریده؟، وای میبنید چقدر داره بهمون خوش میگذره؟ و ... ، این هم طبیعیه؟!
به نظر میرسد یک جای کار می لنگد. اگر دو نفر یکدیگر را دوست دارند، چه نیازی است "دائما" دوست داشتن خود را با دیگران به اشتراک بگذارند؟ چه نیازی است دائما دیگران واکنش مثبت به رابطه‌شان داشته باشند؟ مگر خودشان شک دارند که هم را دوست دارند که انقدر نیاز به تایید دیگران دارند؟!
بله، شک دارند. آنها با متوسل شدن به تایید های بیرونی، میخواهند مشکلات و تردید هایی که در رابطه دارند را حل کنند؛ آنها خود را کافی نمیبینند و معتاد به تایید بیرونی هستند. اگر کسی از رابطه شان تعریف نکند، رابطه آنها از هم میپاشد؛ آنها اصلا آن چیزی که در مهمانی ها یا فضای مجازی نشان میدهند، نیستند، آنها تماما در حال تظاهر کردن هستند که نشان دهند رابطهٔ خوبی دارند.
نتیجه گرفتم و با خود گفتم: پس این همه شو اف کردنو مدام در مورد رابطه حرف زدن یک واکنشی در برابر دوست نداشتنه. یعنی چون همدیگه رو دوست ندارن ولی در عین حال "میخوان" که همو دوست داشته باشن ( علتش میتونه از آبرو و وجه اجتماعی باشه)، دائما برای دیگران از رابطهٔ مثلا خوبشون تعریف میکنن که یه جورایی خودشونو گول بزنن و با خودشون بگن من خیلی دوسش دارما، من اصن باهاش مشکل ندارم که و..
