در سینمای مستند، ما با انبوهی از فیلم هایی مواجه هستیم که به صورت افراطی از مصاحبه با افراد مختلف استفاده می کنند. مصاحبه هایی طولانی و کم ارتباط با مسئله فیلم که در لوکیشن های تکراری ضبط شده و فاقد جذابیت بصری و عناصر زیبایی شناسانه سینما، هستند. برخی منتقدان این رویه(استفاده افراطی از مصاحبه) در فیلم های مستند را با عنوان «کله های سخنگو» می شناسند و به نقد اینگونه فیلم ها می پردازند.
اما در عصر حاضر و با وجود شبکه های اجتماعی تصویر محور ما با گونه ای از محتوا مواجه هستیم که شبهات زیادی به «کله های سخنگو» دارد. در این گونه از محتوا، شخصیت(کاربر شبکه های اجتماعی تصویر محور) در لوکیشنی بدون جذابیت بصری به شکلی مستقیم و رو به دوربین ( فاقد عناصر زیبایی شناسانه سینما) از دانش و مهارت خود می گوید. با این اوصاف وقتی به صفحه کاربران مذکور مراجعه می کنیم، با مجموعه ای از «کله های سخنگو» مواجه می شویم.
علاوه بر نقد قالب و ساختار اینگونه محتوا، وقتی متن آنها را نیز بررسی می کنیم، متوجه آن می شویم که کاربران از جملات طولانی، پیچیده و بدون سیر مشخص(ابتدا، میانه و پایان متن) استفاده می کنند. اقدامی که سبب سردرگم شدن و خستگی مخاطبان می شود. این در حالی است که طبق مکتب مینیمالیسم( مکتب حاکم بر شبکه های اجتماعی) محتوایی اثربخش است که کوتاه و ساده مفاهیم مد نظر خود را بیان کند.
