جیسون هاروویتز در گزارشی ایتالیای خسته و درمانده را تصویر کرده که در برابر موج دوم کرونا اینبار مردمش از دولت بسیار دلخورند. او می نویسد:
هنگامی که ویروس کرونا نخست ایتالیا را در برگرفت، و بیمارستان های کشور را لبریز از بیمار کرد, و نخستین شهربندان را در غرب دامن زد، ایتالیایی ها با تاب آور خود و پاسخگویی پذیری شهری مدنی خود الهام بخش جهان بودند.
آنان در خانه ها ماندند و از بالکن های خود آواز می خواندند. پاداش چند ماه قرنطینه برای آنان منحنی ای تخت بود و نویدی از بازگشت زندگی عادی و دیگر کشور به ایتالیا همچون الگویی می نگریستند.
ایتالیا اکنون اما بس دور است از آن روزهای بالکنی و تابستانش. به جایش، با چمباتمه ویروس بر اروپا و موج دوم شهربندانهای سراسری، ایتالیا نماد ناامیدی، خستگی و هراسی است که دارد به همه قاره می گسترد.
فرانسه شهربندان سراسری کشوری نوینی را برنهاده تا بلکه از آمار سنگین بیماران بکاهد. آلمان نیز گرچه نرم تر، اما محدودیت های سراسری زیادی را به اجرا گذاشته.
ایرلند رفت و آمدها را و حتی دیدوبازدید مردمان را در خانه های همدیگر محدود کرده اند.
همه جا، اگر مردم از خود ویروس بیمار نباشند، از وضعیت کرونایی روز خوشی ندارد. در ایتالیا این ناخرسندی دارد می پکد.
کشوری که برای بار نخست به غرب نشان داد که کووید 19 چه اندازه مرگ و میر بالایی می تواند داشته باشد، و یپش نیاز به شهربندان و کامیابی این اقدام را نشان داد اکنون نماد چیزی تاریکتر شده است.
ایتالیا به نمادی از ناتوانی درباره اقدامات نیمه کاره در برابر ویروسی که آشتی پذیر نیست، و نیز هزینه های گزاف باهمبودی و سیاسی ناکارآمد بودن یاری رسانی به مردمان درآمده است.
ایتالیایی ها که از خوشی های تابستانی به دشواری دل کندند، اکنون دلخورند.
امانوئل تودینی که همسرش در آغاز همه گیری از پنجره آپارتمانشان برای دکترها دست می زد و فرزندانش رنگین کمان های "همه چیز درست خواهد شد" می کشیدند اکنون می گوید
" ما به ته ریسمانمان رسیده ایم.
او در بارش که روبروی پانتئون در ناف رم است این سخن را گفت، جایی که آشپزهای خشمگین با کلاه های آشپزی، رستوران دارها و بارداران در آنجا برای نشان دادن ناخشنودی و خشم خود از محدودیت های تازه دولتی که آنها را وادار به بستن پس از ساعت شش شامگاه می کند گرد آمده بودند. آن کردهم آیی یکی از دهها گردهم آیی بوده که در سرتاسر کشور در روزهای واپسین رخ داده است.
او می افزاید
"خرواری از خشم و رنج انباشته است"
کارگران زیادی می گویند که آنها یارانه بیکاری را از ماه می دریافت نکرده اند. بازاریانی که پیشتر به هشتگ من خانه می مانم پیوسته بودند اکنون می نویسند من دکانم را نمی بندم.
فابیانا گارجیولی که رستوران دار است و پیشتر از آن میلیونها تنی بود که با هم از بالکن ها می خواندند:
آسمان همیشه آبی تر است
می گوید: اکنون همه چیز دیگرگونه است. پولی دیگر برایمان نمانده است.
