تریاک ماده مخدری است که از غلاف نارس گیاه خشخاش به دست می آید. زمانی که این غلاف ها می رسند و شکاف بر می دارند، یک ماده شیر مانندی از آن خارج می شود. این شیره با قرار گرفتن در معرض هوا تغییر رنگ می دهد و قهوه ای رنگ می شود. تریاک خام به صورت پودر شده یا به صورت کلوخه وجود دارد. مورفین، هروئین و کدوئین، از مشتقادت تریاک هستند. تریاک و داروهای به دست آمده از آن را افیون می نامند.
مورفین حدود 10 درصد از کل ساختار تریاک خام را تشکیل می دهد. کدئین و تبائین بخش کمتری را شامل می شود. مرفین، کدئین و تبائین، ترکیبات ضد درد، مخدر و بالقوه اعتیاد آور هستند و بر سیستم عصبی مرکزی بدن تأثیر می گذارند. دو ماده دیگر به نام پاپاورین و نوسکاپین (در گذشته نارکوتین نامیده می‌شد) نیز در تریاک خام وجود دارد که برای شل کردن عضلات (ماهیچه های صاف) کاربرد دارند.
افیون ها، تأثیر اصلی خود را بر مغز و نخاع اعمال می کنند و اقدام اصلی ان ها، تسکین یا سرکوب درد است. افیون ها علاوه بر تسکین درد، اضطراب را کاهش می دهند، خواب آور هستند و به این ترتیب اثرات موقت آرام بخش گونه دارند. به طور موقت حالت سرخوشی نیز ایجاد می کنند. مصرف آن ها تنفس و ضربان قلب را نیز کند کرده و عضلات صاف دستگاه گوارش را شل می کند.
افیون ها وابستگی جسمی ایجاد می کنند. بنابراین، مصرف آن ها اعتیاد آور است. از میان این مواد، هروئین و مرفین بیش از بقیه اعتیادآور هستند. مصرف تریاک باعث التهاب و اختلال در تنفس شده و کشنده است. توهم، اختلال در حافظه کوتاه مدت، از دست دادن مسئولیت پذیری و ایجاد حس خودکشی، از عوارض روحی و روانی مصرف تریاک و مشتقات آن است.
مواد افیونی مستقیماً بر مغز اثر می گذارند زیرا ساختار آنها کاملاً شبیه مولکولهای خاصی به نام اندورفین است که به طور طبیعی در بدن تولید می شوند. اندورفین ها با اشغال مکانهای خاص گیرنده در سلولهای عصبی خاص (سلولهای عصبی) که در انتقال تکانه های عصبی نقش دارند، درد را سرکوب می کنند و باعث افزایش سرخوشی و بهبود خلق و خو می شوند.
خشخاش یک گیاه یک ساله است و ارتفاع آن می تواند به حدود 1–5 متر (3–16 فوت) برسد. این گیاه گلهایی به رنگ آبی مایل به بنفش یا سفید دارد. اندازه گل ها به حدود 13 سانتی متر (5 اینچ) می رسد. بذرهای گل به یک کپسول کروی شکل منتقل می شوند. وقتی کپسول توسط باد تکان می خورد، دانه ها از داخل کپسول فرار می کنند.
