"رب لاتذرنی فردا"
اگر کسی رو دارین که داره انتخاب رشته میکنه یا خودتون تازه کنکور دادین لطفا این مطلبو بخونین.
انتخاب رشته ی من خیلی عجیب بود، شما به مشاورای کنکور نشونش بدین، همه میگن که این افتضاحترین مدل انتخاب رشته ست.
من طوری انتخاب کردم رشته ها رو که مهندسی کامپیوتر امیرکبیر انتخاب بیستم بود... انتخاب اول چی بود؟ ریاضی. انتخاب دوم؟ ریاضی. هیچ منطقی نداره که ده تا انتخاب اول من همه ریاضی بودن و بعدیا رو خیلی سرسری نگاه کردم. من بی حوصله برخورد نکردم...یا این که فکر کنین نمیدونستم چه قدر کار مهمیه، من فقط یه داستان کوچیک پشت این انتخاب دارم.
خب مشخصه که من ریاضی رو دوست دارم. سال دوم دبیرستان به جای درسای مدرسه برای المپیاد درس میخوندم و خب انتظار داشتم به جای امتحانایی که از فیزیک و شیمی و عربی خراب میکنم المپیادو خوب بدم؛ و اینطور نشد. من المپیاد قبول نشدم و دنیا روی سرم خراب شد... چون یک سال تمام داشتم با همه میجنگیدم که: من میخوام این کارو انجام بدم و برام مهم نیست چه قدر از کتاب شیمیم تا آخر سال سفید میمونه یا چه قدر فیزیک یادنمیگیرم(البته اعتراف میکنم کوچکترین تلاشی نمیکردم که درسم یه ذره بهتر بشه و با وجود این که هنوزم اگه برگردم به اون زمان همون کارو میکنم، حق داشتن از دستم شاکی باشن)؛ و وقتی قبول نشدم واقعا احساس کردم دنیا روی سرم آوار شده. اوج داستان اینجاست: من تسلیم شدم. به همین راحتی المپیادو گذاشتم کنار... اتفاقی که افتاد چی بود؟ خب درسم بهتر شد، ولی من، من نبودم. من اصلا خوشحال نبودم و شدیدا حس میکردم یه چیز بزرگی کمه... البته اینجا یه پایان نسبتا خوش داریم و اون این که من یه نفرو دیدم که بهم گفت پاشو برو ثبت نام کن و من به حرفش گوش دادم و قبول شدم مرحله ی اولو.
اینا رو گفتم که بگم اگه یه رشته رو دوست دارید، اگه فکر میکنید با همه ی وجودتون میخواین که تا آخر عمر درگیر یه رشته باشید، به هیچ کس اجازه ندید ازتون بگیردش حتی خودتون. اون حس بدی که من داشتم به خاطر تسلیم شدن بود؛ و به من اعتماد کنین، این حس جداشدن از چیزی که دوستش دارین و تسلیم شدن به هر دلیلی، اونقدر اذیت کننده ست که دوست ندارین دوباره تجربه ش کنین.
اگر کسی رو دارین که داره انتخاب رشته میکنه یا خودتون تازه کنکور دادین، خواهش میکنم به علاقه توجه کنین توی این کار وگرنه ممکنه همه ی اون چیزایی که اون رشته ای که انتخاب میکنین نتونه جای خالی خوشحالی و شوقو توی دل اون آدم، یا خودتون، پر کنه.
