یک زمانی فکر میکردم رفیق و دوست یعنی کسی که آنقدر بهت نزدیک باشه که حتی اگر یروزی تو نبودی بتونه مثل خودت نقشت رو بازی کنه
اما یکم که بزرگتر شدم و رشد کردم کم کم نظرم عوض شد...
یه زمانی فکر میکردم ادم باید دوستی داشته باشه که حرفی نمونده باشه که بهش نزده باشی و بتونی هرچی دلت میخواد بهش بگی
اما نه اشتباه بود...
اینم بگم منظورم از دوست دوستی های با جنس مخالف نیست و کاملا منظورم از دوستی خود کلمه دوست هست. و پای مرام و معرفت و یاری و ...
الان بزرگ تر شدم و میفهمم که رابطه ادم ها باید تا یک حریمی حفظ بشه. حالا برای هر ادم و هر دوستی فرق میکنه. اما حتی برای نزدیک ترین دوستی ها هم باید حریمی حفظ کرد. درست مثل منظومه شمسی که عطارد خیلی زیاد به خورشید نزدیک هست اما فاصله ای رو با خورشید رعایت کرده که نابود نشه!
چون وقتی هر چیزی رو به دوستت میگی... وقتی از جیک و پوک شخصیت و زندگیت خبر داره اونوقته که دیگه براش تموم می شی و دیگه احترامی برات قائل نیست!
این اتفاق برای من با چند تا از دوستان افتاد...
با یه مثال قضیه رو روشن تر میکنم:
فرض کن داخل یک جمع سه نفره ایستادی یکی از افراد دوست توست و تو زیر و بم زندگی شو می دونی، و انقدر برات از بالا و پایین زندگیش گفته که تو از خودش بهتر اونو میشناسی، نفر بعدی یک غریبه ست که برخورد اولتون با اون شخص هست و لفظ قلم صحبت میکنه و با شخصیت و خوش تیپ.
توی اون لحظه دوستت رو بالاتر و باشخصیت تر میدونی یا اون فردی که بار اوله که می بینیش؟!
قطعا غریبه چون ازش توی دهنت یک انسان جنتل من می سازی! یا حداقل من اینطور فکر میکنم
شایدم اصلا مثال قشنگی نبود... بهرحال
فاصله تونو با دوستاتون حفظ کنید... باهاشون شوخی زیاد نکنید که شخصیتتون پیششون از بین بره
از زندگیتون براشون نگید که توی ذهنشون هرطور بخوان در موردتون قضاوت کنن!
بهشون احترام بذارید که بهتون احترام بذارن.
خوشحال می شم از تجربیات شما هم استفاده کنم.
