چکیده یکی از مهمترین بخش های نوشتن مقاله می باشد و نیازی به گفتن نیست که چکیده ضعیف نمی تواند خواننده احتمالی را برای مطالعه متن اصلی (و یا ویراستار مجله) را برای مشارکت، تشویق و ترغیب نماید.
چکیده باید خلاصه کوتاه و مستقل مقاله باشد و موضوعات زیر را تحت پوشش قرار دهد:
- پس زمینه/انگیزه/زمینه
- هدف/اهداف/بیان مسئله
- رویکرد/روش (ها)/ رویه ها/مواد
- نتایج
- نتیجه گیری/تلویحات ضمنی
یک چکیده معمولی دارای 200-150 کلمه است (اگرچه براساس نوع مجله یا نوع مقاله می‌تواند طولانی‌تر نیز باشد)، بنابراین هر کلمه باید به دقت انتخاب شود. "کوتاه و دقیق" قاعده مشترک است. اگر چکیده فاقد یکی از ارکان پنج‌گانه فوق باشد، احتمال همخوانی ضعیف بین خواننده و مقاله افزایش می‌یابد. اگر چکیده بسیار طولانی باشد، خواننده بدون آنکه متوجه شود مقاله در مورد چه چیزی است از مطالعه آن صرف‌نظر می‌کند.
اگرچه در ادامه به توصیف رویکرد مطلوب خود برای چکیده اشاره خواهم کرد، ابتدا بهتر است به یک جایگزین رایج اشاره کنم: مقدمه در روزنامه. در دنیای روزنامه نگاری اصل کلی و قراردادی بر این است که اگر در اولین یا دومین جمله نتوانستید توجه خوانندگان را جلب کنید، خواننده سراغ مقاله بعدی می رود. بنابراین اولین پاراگراف با جمله ای آغاز می شود که حاوی نکته اصلی مطلب است. جمله دوم شامل دومین نکته مهم است. وقتی بند اول به پایان رسید، سوالات کلاسیک "چه کسی، چه چیزی، کجا، چه زمانی و چرا" باید پاسخ داده شوند.
می توان از رویکرد مقدمه روزنامه نگاری در چکیده‌های علمی استفاده کرد: اگر برای متقاعد کردن خواننده جهت تداوم مطالعه تنها یک جمله در اختیار داشته باشم، چه باید بگویم؟ سپس در رابطه با جملات بعدی نیز همین سؤال را مطرح کنید. بدون شک چکیده‌های خوبی وجود دارند که با استفاده از این رویکرد نوشته شده‌اند، اما به دو دلیل این رویکرد مورد علاقه من نیست. اولا، برای اینکه مقدمه روزنامه را وارد چکیده مقاله نماییم باید نویسنده خوبی باشیم. البته اغلب ما برای چنین کاری نویسنده خوبی نیستیم. همچنین ممکن است به آسانی از پنج موضوع مهم که هر چکیده باید حاوی آن باشد صرف‌نظر کنیم. بنابراین حتی چکیده ای که به بهترین شکل ممکن بر اساس سبک مقدمه روزنامه نوشته شده است، ممکن است قادر به همخوان سازی مقاله و خواننده نباشد. دوما رویکرد بهتری وجود دارد: چکیده ساختارمند.
