آتش بازی کودک، نشان دهنده مشکلات عاطفی او است. بررسی کنید و با به دست آوردن منشاء مشکل عاطفی او (اختلاف والدین، فرزند دوم، کم توجهی، بی محبتی، سرزنش و …) آن را از بین ببرید.
حساسیت و واکنش شدید در مقابل این رفتار، او را حریص تر می کند؛ بنابراین، واکنش شدید نشان ندهید؛ اما زمینه های خطر را با مراقبت بیشتر و قراردادن کبریت ها و فندک ها در کمد از بین ببرید.
فرزند خود را با آرامی و در موقعیت های مناسب آگاهی دهید که رفتارش خطرساز است و ممکن است فاجعه ای به بار آورد. نشان دادن عکس های آتش سوزی ها و قربانیان آنها در مجلات و روزنامه‌ها و قرار دادن کپسول اطقای حریق در منزل، هشدار دهنده خوبی است.
توصیه می کنم هر گاه به کوه و دشت می روید، مسئولیت روشن کردن اجاق را به او واگذارید و اگر برای روشن کردن آن یک جعبه کبریت را به طور کامل آتش زد، بردباری کنید تا اشباع شود و در منزل و جاهای خطرساز، کمتر آتش بازی کند.
با توجه به نظریه فروید و اینکه بازی خود نوعی رفتار است می‌توان نتیجه گرفت بازی نوعی از بیان خواسته های درونی کودک است. در واقع می توان گفت محتوای بازی کودکان اغلب انعکاسی از خواسته درونی آنها است. کودک سعی می کند تا مشکلات عاطفی و روانی خود را در بازی منعکس کرده و سپس راه‌حلی برای غلبه بر آنها در یابد.
کودک در بازی های خود به عنوان وسیله ای طبیعی عواطف، احساسات، ترس ها و تهدیدهای خود را بیان می‌دارد. بیان حالات درونی خود وسیله ای برای برقراری ارتباط واقعی کودک با دنیای بیرون است.
بسیاری از این تجربه ها به کودک کمک می کند تا او به خویشتن‌داری برسد. این بازی‌های از لحاظ روانی پرمعنا و مهم اند.
از نظر کار روانشناس آمریکایی کودکان با انجام بازی ها و ورزش هایی که در آنها امکان رقابت های جسمانی وجود دارد به کاهش تمایلات ستیزه گری و جنگجویی خود می پردازند.
این کاهش تمایلات همان تزکیه و پالایش است که از نظر کار به مثابه عاملی برای خالی کردن نیروی انجام کارهای ضد اجتماعی در نظر گرفته شده و لذا می گوید اگر انواع سازمان یافته و گوناگونی از بازی‌های رقابتی در جامعه وجود نداشت تا کودکان از آن طریق نیروهای ضد اجتماعی خود را بیرون بریزند، کار معلمان و والدین واقعا وحشتناک می شد.
