روشنایی بخش من...
بیا...
آرام آرام گام بردار...
ناز بکش...
بساز.... آخر میدانی عشق ساختنی است، ناز کشیدنی است...
میدانم خیلی باید مراقب بود، مراقب قلبهای شکننده و پر حرارت انسانها... مراقب گامهای کوچک اما پرتوان دوستان...
این مسیر باگرمای دستان عزیزانم، درایت ذهنهایشان ونیت پاکشان شکوفاوجاودانه می گردد...
آری میدانم ساختن صبر می خواهد، امید می خواهد و عشششق.
باتمام وجود برای ساختن همه اینها تلاش میکنم، چرا؟ برای انسانتربودن، برای اینکه جوانه های عشق، امید را جاری میکند، شادی را می سازد... گاهی مست می شوم درخیال پیله هایی که بابرکت دستانمان پروانه شده اند...شاید هم من همان پیله باشم که نیاز به پروانه بودن وجودم را سرشار کرده! وزیباتر آنجاست که با اینکه اول راهی واز نظر خودت تا آن بالا بالاها راه بسیار است همین مسیر آهسته وآرام و سرشار از عشقت دیده می شود، تقدیر می شود و خوشبختی در زیر پوستم دو دو می زند وقتی می بینم در هیچ لحظه ای ازاین مسیر تنها نیستم.
یاران عشق برایم دشتی سرشار از پروانه ها و پیله های در تلاش برای پروانه شدن است.
با تمام وجودم از نرگس عزیز و تمام کسانی که مسیر عشق رو ساختن ومارو بهش دعوت کردن سپاسگزارم.
الهه طالبی قانع/ داوطلب یاران عشق همدان
