از روزی که با یاران عشق و جشن های پنج هزار تومنی اش آشنا شدم، همیشه با اشتراک پوسترهای جشن دلم میخواست کسی واکنشی نشون بده سوالی بپرسه و...اما حتی بعد از چالش تگ کردن پنج نفر هم واکنشی جز لایک ندیدم ...
باید یک راهی پیدا میکردم که افراد مشتاق به شرکت در جشن ها بشن، آخه پنج هزار تومن که پولی نیست شاید به اندازی یک پول یک بستنی...
«پنج هزار تومن ک پولی نیست شاید به اندازه ی پول یک بستنی ...»
پژواک این جمله چند بار توی گوشم پیچید ...
اینبار بدون بردن اسمی از جشن و بنیاد با پرسیدن یک سوال در استوری توجه بقیه رو جلب کردم .
« آیا به عنوان فامیل، دوست و یا آشنا حاضرید برای من یک بستنی ساده بخرید ؟»
برای تمام کسانی که بله را انتخاب کرده بودند شماره کارت بنیاد را فرستاد و خواستم پول بستنی را به حساب بنیاد بفرستند .
از هیچ رسیده بودم به ۱۸نفر
یکی از هم کلاسی هایم به اندازه دو بستنی واریز کرد و بعد فرستادن فیش گفت یکی برای تو یکی هم برای من به یاد بستنی خوردن در ساعت های خالی بین کلاس ها
یکی دیگر از دوستانم تمام مانده حسابش رو واریز کرد تا بستنی مخصوص مهمونم کنه و کلی حس خوب دیگه که تک تکشون ی لبخند از ته دل میشوند رو لب هام ...
حالا عشق واقعی منو به شوری رسونده بود که باعث همدلی با مردم سیستان و بلوچستان شده بود.
و خاطره ای شد تا طعم بستنی ای که هرگز نخورده بودم تا همیشه زیر زبونم بمونه.
معصومه درزی/ داوطلب یاران عشق بابل
