سلام، من علی ام، سی سالمه و بزرگترین خواسته قلبیم اینه که همه مردم دنیا شاد باشن و بخندن، همه جا پر از صلح باشه و مردم به هم محبت کنن. میدونم خواسته بزرگیه، شاید خواسته قلبی شما هم باشه. البته می دونم که هست. مگه میشه یاران عشقی باشی و همچین چیزی رو نخوای؟ اگه ازم بپرسی برای اینکه توی دنیا صلح برقرار بشه چیارو حذف می کنی؟ بهت میگم اول از همه قضاوت کردن رو حذف می کنم. ما کی باشیم که بخوایم قضاوت کنیم. هر چند خود منم مثل همه درگیر قضاوت های بی مورد میشم. اصلا عادت کردیم به قضاوت کردن، اگه قضاوت نکنیم، اگه یاد بگیریم وقتی همه چیز رو نمی دونیم نباید قضاوت کرد، دنیا جای قشنگ تری میشه. دومین چیزی که حذف می کنم دروغه. اگه این دروغ نبود دنیا چه قدر قشنگ تر می شد. وقتی با کسی صحبت می کردی میدونستی خودشه، خود واقعیش، قرار نیست فریبت بده، قرار نیست سرت کلاه بزاره یا ازت سواستفاده کنه. آخ که این دروغ چه قدر بده. اما سومین چیزی که حذفش می کردم حسادت بود. اگه حسادت نبود، دنیا واقعا قشنگ تر می شد، آدما برای پیشرفت خودشون تلاش می کردن نه برای زمین زدن بقیه. اون موقع صلح با خطر کمتری مواجه بود. اما نه! نمیشه اینارو حذف کرد، حتی اگه می گفتن میتونی حذفش کنی، اینکارو نمی کردم، چون دنیا با همین پستی و بلندی هاش، با همین خوبی و بدی هاشه که قشنگه، اگه دروغی نبود، آدمای راستگو اینقدر ارزشمند نبودن، اگه قضاوت کردنی نبود، آدما پس چه طوری می خواستن قوی و قوی تر بشن؟ اگه حسادت نبود، دوستی های واقعی چطور می خواستن خودشون رو نشون بدن؟ دنیا رو با همه ایناش باید قبول داشت. حذفشون نمی کنم اما همه سعی ام رو می کنم نه کسی رو قضاوت کنم، نه دروغ بگم و نه به جایگاه کسی حسادت کنم. این اولین و بزرگترین و مهمترین قدم برای رسیدن به صلحه. اینکه بدی وجود داشته باشه، بتونی بد بشی اما همه سعی ات رو بکنی خوب زندگی کنی، برای جامعه ات مفید و با مردمت مهربون باشی، اینقدر لذت بخشه که با هیچی نمیشه مقایسه اش کرد. امیدوارم تک تک ما، برای رسوندن دنیا به صلح اولین و بزرگترین و مهمترین قدم رو برداریم.
خوب باشید و سلامت و شاد.
30 شهریور روز جهانی صلح گرامی باشد.
