گاهی اوقات یکسری افراد در زندگی ما حضور دارند که دوست هستند یا دوست دوست‌مان هستند. رفتار، حرکات، مدل حرف زدن‌شان، اهداف‌شان، طرز فکرشان یا هرچه که فکر کنید با شما متفاوت است.
هر دفعه برای اینکه گاهی می خواهی تنها نشوی یا با خود می گویی که یک زمانی بهترین خاطرات را با آن‌ها ساخته ام و به این زودی ها نباید جا بزنم. اما اشتباه است شاید در یک موقعیت از زندگی تو آن افراد وجودشان الزامی بوده است و تو در موقعیت جدید زندگیت باید افراد جدیدتری بیایند و با خاطرات خوبی که آن ها برای تو به جا گذاشته اند گاهی به یادشان باشی و برای سلامتی شان دعا کنی.
همه آدم ها ابدی نیستند. در یک زمانی همه چیز با آن ها خوب بوده ولی الان با برگ شدن تو آن ها شاید نتوانستند بزرگ شوند و دقیقا در حد یاسمین نوعی 3 سال پیش هستند. با این آدم ها نمی توانی راهت را ادامه دهی. رفتارشان و طرز فکرشان روی اعصاب تو خواهد بود. تو یک مرحله بالاتر رفتی اما آن ها در مرحله پایین تو قرار دارند.
این ها گفتن‌شان آسان است. اما انجام‌شان درد دارد. خیلی هم درد دارد. ممکن است از خیابانی رد شوی که با آن ها به کافه رفتی و در کنار آن ها خندیدی، گذشتن از آن خیابان درد دارد. ممکن است به مسافرتی رفتی که آن ها حضور داشتند و الان میخواهی با گروه دیگر و یا خودت به آن جا بروی. خاطرات آن سفر با آن‌ها دردناک است. اما می گذرد. آدم های جدید می‌آیند. شاید آدمی بیاید که با تو level up شود و آن گاه ماندگار خواهد شد.
