وقتی آخرین مقاله‌ات را منتشر می‌کنی و افزونه سئوی وب‌سایت چراغ سبز را نشان می‌دهد، احساس پیروزی می‌کنی. تقویم محتوایی جلو می‌رود، کلمات کلیدی به‌خوبی در متن نشسته‌اند، و ترافیک ارگانیک «درست طبق برنامه» در حال رشد است.
اما یک سؤال ساده: اگر فردا کل بلاگ شما حذف شود، کسی متوجه می‌شود؟ کسی دلتنگش می‌شود؟ اصلاً کسی آن را کامل خوانده؟
اینجاست که باید متوقف شوی.
جستجو دیگر آن موتور ساده و قابل پیش‌بینی نیست. گوگل حالا خودش ناشر است. خودش پاسخ می‌دهد. دیگر منتظر نمی‌ماند کسی روی لینک‌ها کلیک کند.
کاربر چیزی می‌پرسد، و پاسخ را همان‌جا می‌بیند—بی‌نیاز از وب‌سایت شما. این یعنی چیزی به نام «فضای کوئری حل‌شده» که در آن دیگر نیازی به مقاله شما نیست، چون گوگل ترکیبش را از داده‌های گذشته ساخته است.
و واقعیت تلخ‌تر: اگر محتوایتان فقط بازنویسی چیزهایی است که قبلاً گفته شده، شما هم بخشی از این سیستم زائد هستید.
امروز اینترنت پر شده از محتوایی که فقط برای گرفتن رتبه نوشته شده. مقاله‌های تکراری، کلیدواژه‌زده، بدون زاویه دید یا انسانیت. هیچ‌کس آن‌ها را به اشتراک نمی‌گذارد. هیچ‌کس با خواندنشان تصمیم نمی‌گیرد. فقط یک کارکرد دارند: پر کردن جا.
و بدتر از آن؟ همین محتواها باعث کاهش کیفیت جستجو، گمراهی مدل‌های هوش مصنوعی، و خستگی مخاطب شده‌اند. ما با انتشار این‌گونه محتوا، نه‌تنها ارزش نمی‌سازیم، بلکه اینترنت را هم خراب‌تر می‌کنیم.
اگر هنوز محتوا را ابزاری برای سئو می‌بینی، بازی را باخته‌ای.
محتوا باید راهنما باشد. باید سؤال‌هایی را پاسخ دهد که حتی هنوز کامل شکل نگرفته‌اند. باید آدم‌ها را زودتر از گوگل به فکر بیندازد. باید کسی را از سردرگمی نجات دهد.
وقتی مخاطب هنوز نمی‌داند چه بپرسد، محتوای خوب باید آنجاست.
برندهای زیادی می‌خواهند «آخرین کلیک» باشند. آن صفحه‌ای که قبل از تصمیم‌گیری دیده می‌شود.
اما سؤال این است: چرا از ابتدا آنجا نباشیم؟ چرا وقتی مخاطب هنوز گیج است، اولین صدای قابل اعتماد نباشیم؟ چرا همراهش نباشیم تا خودش به تصمیم برسد، نه اینکه فقط در پایان به او فشار بیاوریم؟
ناشر بودن یعنی به محتوا مثل سردبیر فکر کردن. یعنی بپرسی:
و بعد از خودت و تیم تخصصی‌ات بپرسی: چه کسی می‌تواند این را با عمق و تجربه واقعی بنویسد؟
اگر جواب این سؤال‌ها را نداری، شاید اصلاً نباید محتوا تولید کنی.
مخاطب تو دیگر فقط در گوگل نمی‌چرخد. در TikTok، Reddit، YouTube، و حتی LinkedIn دنبال جواب است.
پس چرا محتوایت فقط وبلاگی است؟ چرا برای آن بسترها نسخه بومی نداری؟ چرا آموزش تصویری نداری؟ چرا در مکالمه‌ها حضور نداری؟
اگر محتوا نمی‌تواند مشکلی حل کند، اگر چیزی تازه نمی‌گوید، اگر قابل اشتراک نیست، نباید اصلاً وجود داشته باشد.
اینترنت امروز دیگر جای محتوای تنبل نیست. یا باید ارزش بسازی، یا باید کنار بروی.
اگر آماده‌ای وارد بازی جدید شوی، اول از همه: کتابچه محتوایی‌ات را آتش بزن. بعد شروع کن به ساختن چیزی که واقعاً کار کند.
