دوستان سلام، مدت هاست که از آخرین باری که این بنده ی حقیر به خروج از کشور نایل شدم می گذره.
بسیار دوران سختی را پشت سر می گذاریم، چرا که اولا کرونا اجازه ی خروج از خونه را هم نمیده چه برسد به کجا؟ ترکیه
حالا آنقدر آش دهان سوزی هم نیست این ترکیه که شده است توفیق اجباری ما. اما این لامذهب آنقدر کوچه هایش در هر ساعتی برای من خاطره داشته است که واقعا بیرون کردن فکرش از سر به همان مقدار هزینه سفر برای روانکاوی نیاز دارد.
دوست دارم شما هم به اشتراک بذارید با من که با هم دلمان تنگ باشد.
ارادتمند شما
