کشتی‌ها از شمال اروپا به سیسیل ایتالیا بادبان می‌کشیدند، و نمی‌دانستند که به غیر از کالاهای تجاری‌شان طاعون را به ایتالیا می‌برند؛ مرگ سیاهی که می‌رفت تا مدت‌ها بر اروپا سایه بیندازد و جان هزاران نفر را بگیرد تا در نهایت یک چهارم جمعیت اروپا را به کام مرگ بکشاند. مرگ سیاه داستان پشت نام "The Sick, The Dying... and The Dead" است. مدت شش سال فاصله بین این آلبوم و آلبوم قبل برای "دیو ماستین" روزهای راحتی نبود، "ماستین" در کنار فعالیت در ورزش‌های رزمی و گرفتن کمربندهای مشکی با سرطان حنجره‌اش نیز مبارزه می‌کرد و همه گیری کرونا این فاصله زمانی را طولانی‌تر کرد. "دیو ماستین" در طی این چند ماه ذره ذره گوشه‌هایی از اخبار و میکس‌های اولیه آلبوم را منتشر کرد تا به تازگی به انتشار دو سینگل برسد و تاریخ انتشار آلبوم را پس از تعویق‌های مکرر نهایی کند.
در کنار همه این اتفاقات این اواخر اتهامات اخلاقی وارده به "دیو الفسن"، بیسیست و عضو بنیانگذار "مگادث" را شاهد بودیم، رویدادی که در واکنش به آن "ماستین" بلافاصله "الفسن" را از گروه اخراج کرد. "مگادث" برای تکمیل قسمت‌های باقی مانده از بیس ضبط نشده آلبوم از بیسیست مهمان کمک گرفت و به تازگی یکی از بیسیست‌های قدیمی که گروه را ترک کرده بود به گروه اضافه کرد تا نمودار اعضای "مگادث" و خلق و خوی تند "دیو ماستین" را بیش از پیش پیچیده کند.
شخصیت خیالی دنیای "مگادث" یعنی "Rattlehead" در کاور هر آلبوم تصویر متفاوتی را به خود می‌گیرد و در دنیای "The Sick, The Dying and The Dead" در میان جنازه‌های طاعون زده و ساختمان‌های شعله ور ایستاده است؛ دو ترک منتشر شده از آلبوم، "We'll Be Back" و "Night Stalkers" ترک‌هایی با سبک همیشگی "مگادث" در ثرش متال و شعر نویسی هستند و به نظر می‌رسد آلبومی منسجم و قدرتمند پیش روی این دو سینگل قرار دارد. "مگادث" همراه این آلبوم یک فیلم کوتاه در قالب سه موزیک ویدئو منتشر می‌کند، "Rattlehead" کاراکتر اصلی این فیلم کوتاه است و تا کنون دو قسمت آن به همراه این دو سینگل منتشر شده است. "ماستین" در مصاحبه‌ای به تازگی گفته بود:
یک رنسانس موسیقی درون من در جریانه. احساس قوی بودن می‌کنم. نه مثل روزهایی که بیست سالم بود، ولی برای یه آدم شصت ساله با گردن شکسته که همین تازگیها سرطان رو پشت سر گذاشته؟ "I feel pretty fucking good."
