نقد فیلم درخت گردو با موضوع بمباران شیمیایی
درخت گردو قطعا و رسما فیلمی است با تاکید بر احساسات . موضوع بمب باران شیمیایی یک موضوع رنج آور و آزار دهنده است و این درد و ازار در این فیلم احساس میشود.
مردی که همه چیز را میبازد! تمام فرزندانش همسر و در آخر و اما در اول فیلم جان خودش را.
جنگ درواقع همین است دعوای احمقانه انسان ها که در آخر همه چیز را از بین میبرد.
فیلم درخت گرو از بست و ارائه خوب شخصیت ها عاجز و ناتوان مانده و نتوانسته بود شخصیت ها را به مخاطب بنمایاند و این ضعف بزرگ از فیلمنامه سرچشمه میگیرد که تاکید را بر درد و رنج اصلی موجود در واقعه و نمایش شرایط میگذارد.
نمیتوان گفت که مهدویان در نشان دادن حال و هوای وحشتناک آن واقعه کاملا ناکام مانده اما از حق نگذریم استفاده از موسیقی و تصاویر اسلوموشن هم برایند امیدوار کننده و خیره کننده ای نداشته.
بد تر از این ها روایت یک راوی بود که من نمیدانم چرا و چگونه هنوز در سینمای ایران باقیمانده است در حالی که دیگر این روش مخاطب را جذب نمیکند .
بازیگران این فیلم ستاره هایی بودند که این فیلم آسمان مناسب آن ها نبود . نه مهران مدیری دکتر را آن گونه که باید و شاید درک کرده بود نه پیمان معادی توانسته بود کرد باشد...
اما من باز هم بر عقیده خود باقی مانده ام که آقای مهدویان درد و رنج جنگ ، دلیل جنگ و جزئیات وحشتناک آن را درک کرده است و دارد خوب پیش میرود.
و نباد از این غافل ماند که فاجعه سردشت و فجایع بزرگی که به دلیل رذالت ادمی و استفاده از بمب های شیمیایی به وجود آمده اند قابل تامل و تفکر هستند.
با ارادت به استاد بزرگوارم علی اکبر حسنوند
یگانه ابطحی
