کسی که برای خودش سایت داره، اونقدر وقت آزاد کم داره که واقعا فرصت نمی‌کنه که بلاگ دیگری را هم به‌روز کنه.
من یک دهه و نیم هست که در سایت / وبلاگ «یک پزشک» می‌نویسم. اگر خیلی وقت آزاد داشته باشم، سر و سامانی به شبکه‌های اجتماعی سایت می‌دم.
اما خب می‌دونید چیه؟ مدت‌هاست که تولید محتوا در سایت، اون لطف یک دهه پیش رو برام نداره. اون بازخورد قبلی رو نمی‌گیرم. یک طورهایی تولید محتوا در سایت مخصوصا این چند ساله، یک روند صنعتی و تجاری شده و اون حالت خودمانی نوشتن در دوران طلایی بلاگ‌ها و دوران اوج گوگل ریدر دیگه بازنمی‌گردن.
در این میان خیلی وقت‌ها برای تکرار اون تجربه ناب قبلی، جملاتی در شبکه‌های اجتماعی مثل توییتر یا اینستاگرام می‌نویسم که اونها هم در میان انبوه مطالب سرگرم‌کننده دیگه گم می‌شن و من می‌مونم و نگرفتن بازخورد.
داشتم با خودم فکر می‌کردم که از ویرگول از این به بعد به عنوان یک وبلاگ خودمانی استفاده کنم و افکار لحظه‌ای و تکانه‌ها و پیشنهادهام را در اون بازتاب بدم.
فکر کنم یک خلاهایی رو پوشش بده.
