به چهره اش نگاه می کنم و خطوطی که بر آن نقش بسته است، زندگی سختی را گذرانده استبدون پدر و مادر.
روزگار روی سختش را برایش به نمایش گذاشته است، سالها در شهرهای دیگر مشغول کار بوده و در نهایت یک راننده همه فن حریف شده است.
مهربان است و کمی خجالتی، کم پیش می آید نسبت به اوضاع خانه اعتراضی کند، کمتر اهل رفت و آمد است.
پدرم را می گویم، هنوز در خانه ما ابهت پدرانه وجود دارد و این سالها کمی صمیمت مان بیشتر شده است.
عبادت می کنم
تمام تلاشش را برای زندگی به کار برده، هر چند شاید ما از او گلایه هایی داشته باشیم اما با خودم می گویم او در حد توان و فکر خود زندگی کرده است.
گاهی می نشینم رو به رویش و عبادت می کنم: که نگاه به چهره پدر و مادر عبادتی است بس شیرین و آسان.
در خاطره گویی استاد است، بارها از خاطرات دوران زندگیش برایمان گفته البته با جزئیات که این نشانی از حافظه فوق العاده اوست برخلاف من که حافظه ام در این مورد ضعیف و مشکل ساز است.
بچه ها را دوست دارد و با صبوری با آنها بازی می کند،فکر می کنم انسانی احساساتی باشد هر چند به روی خودش نیاورد.
محمدحسین خواهرزاده ام، یکی از همان بچه های دوست داشتنی اوست که با دیدنش شاد و خندان می شود.
مردمومن
برخلاف این جمله که می گویندمردها و شکمشان، اصلا اهل این حرفها نیست، هر چه بر سر سفره بگذاری هیچ نمیگوید و این نشانه یک مرد مومن است البته همه اهل خانواده می دانند که غذاهای سنتی را بیشتر دوست دارد.
برخلاف بسیاری از مردها، پایش که به خانه میرسد و می نشیند شروع می کند از وقایع اتفاقیه صحبت کردن و تو فقط باید گوش شوی !
می گویند دخترها بابایی هستند،من هم این را بارها در رفتارهایم نسبت به او ومادرم متوجه شده ام، هرچند سعی می کنم که مهربانی و محبتم به هر دو برابر شود اما چه کنم که دخترها بابایی اند.
برایش عمر باعزت برای این دنیا و زندگی سعادتمند در آن دنیا از خداوند خواهانم و امیدوارم دعایش در حق من در درگاه الهی به اجابت برسد و دوست دارم گلی از گلهای بهشت سرانجام کارم برایش باشد.
