ریشه های سبز الکتریسیته عمیق است و با یکی از اولین کاربردهای آن شروع می شود: لامپ رشته ای. لامپ یک پیشرفت خوشایند بود، و نه فقط برای نور آن.
در سال 1893، معمار فرانک تی لنت، نور رشته ای الکتریکی را به عنوان "نقطه تمام روش های روشنایی ... هرگز به هوای اتاق آسیب نمی رساند." چراغ برق جایگزینی تمیز و ایمن برای گازی بود که برای روشنایی مشاغل و خانه ها استفاده می شد. گاز دوده ای بود، اکسیژن مصرف می کرد و اسید کربنیک را در هوا آزاد می کرد و به کتاب ها، پرده ها و فرش ها آسیب می رساند.
سولومون شیندلر، رمان‌نویس در سال 1894 نوشت: «دود، خاکستر و خاکستر ناشناخته هستند زیرا اکنون از برق استفاده می‌شود که قبلاً باید برای آن آتش‌سوزی می‌کردند.» این کاملاً درست نبود. ایستگاه های زغال سنگ همچنان بیشتر برق را تولید می کردند. اگرچه تولید برق مرکزی در آن زمان با استانداردهای امروزی واجد شرایط سبز نیست، اما میزان آسیب‌پذیری کوره‌های پراکنده زغال‌سوز برای محیط‌زیست کمتر بود. در قرن نوزدهم، کارخانه‌ها در شهرها جمع شده بودند، در عوض مانند امروز - خارج از آنها، بنابراین منابع انرژی پاک یک ضرورت مدنی بود. بخار جایگزین نیروی آب به عنوان منبع اولیه انرژی مورد استفاده صنایع در ایالات متحده و اروپا شد و منجر به ایجاد شهرهای کثیف و پوشیده از دود شد.
منبع:
آزمون کنکور کارشناسی ارشد گرایش برق، سال یکهزار و سیصد و هشتاد و پنج https://test16965.my.canva.site
