اگر در وب سایت های مختلف درباره تلفن های هوشمند جست و جو کرده باشید حتما با واژه های CDMA و GSM آشنا هستید. شاید این سوال هم برای شما پیش آمده باشد که این دو اصطلاح چه معانی دارند و تفاوت های آنان با یکدیگر چیست؟ این دو استاندارد شبکه های موبایل در مناطق مختلف جهان کاربرد دارند و وظیفه آنها برقراری ارتباط بین افراد هستند. اما تفاوت اصلی آنها در تبدیل موج های رادیویی ورودی و خروجی به صورت های مختلف است. در ادامه با ما همراه باشید تا این دو اصطلاح مخابراتی را با هم بررسی کنیم.
جی اس ام مخفف عبارت Global System for Mobile Communication به معنی سیستم بین المللی ارتباطات همراه است. از این تکنولوژی در کشورهای آمریکا و روسیه استفاده می شود و به همین دلیل GSM به سیستم استاندارد در بسیاری از نقاط جهان تبدیل شده است. شبکه های GSM از TDMA (Time Division Multiple Access) بهره می برند. کاربرد TDMA اختصاص دادن بازه های زمانی به جریان های مکالماتی چندگانه است تا عملیات سوئیچ کردن بین هر مکالمه در زمانی بسیار کوتاه انجام شود. در طول این بازه ها، تلفن ها می توانند اطلاعات خود را منتقل کنند. برای اینکه شبکه بداند کدام کاربر به آن متصل است، هر دستگاه تلفن از یک کارت ماژول هویتی اشتراکی (Subscriber Identification module Card) یا همان سیم کارت خودمان استفاده می کند. سیم کارت ها جزو ویژگی های کلیدی شبکه GSM به حساب می آیند. اطلاعات شبکه، داده های مربوط به مخاطبین و اطلاعات عضویتی کاربر در سیم کارت ها وجود دارد. از قسمت هویتی برای اختصاص دادن بخش های زمانی به مکالمه تلفنی استفاده می شود و علاوه بر این، به شبکه هم اعلام میکند که کاربر به چه سرویسی دسترسی دارد. همچنین در صورتیکه مجوزهای شبکه موجود باشد، سیم کارت ها می توانند اطلاعات را در بین تلفن ها منتقل کنند.
این واژه مخفف عبارت Code Division Multiple Access یا دسترسی چندگانه بخش کد می باشد. از این سیستم هم در بخش هایی از آمریکا و روسیه استفاده می شود که البته GSM هم در آنها وجود دارد. کشورهای متفقین در طول جنگ جهانی دوم این تکنولوژی را بنا کردند و از آن به عنوان روشی برای جلوگیری از اختلال در سیگنال ها توسط نیروهای نازی استفاده کردند. CDMA بر خلاف GSM دسترسی کامل به تمامی طیف باند مخابراتی را به کاربران می دهد و به همین دلیل در هر لحظه کاربران بیشتری می توانند از شبکه استفاده کنند. CDMA ارتباطات هر کاربر را به وسیله یک دنباله دیجیتالی از اعداد تصادفی کد گذاری می کند. به این ترتیب داده های صوتی به گونه ای فیلتر شده و از آنها حفاظت می شود که تنها افراد حاضر در مکالمه قابل به دریافت اطلاعات می باشند. تلفن های روی شبکه CDMA از سیم کارت استفاده نمی کنند. در عوض هر تلفن به صورت اختصاصی برای کار کردن روی شبکه همان اپراتور ساخته شده است. این بدان معناست که از یک تلفن تنها می توان روی باندهای یک اپراتور استفاده کرد به این ترتیب اگر بخواهید اپراتور را تغییر دهید ناچار می شوید تلفنتان را هم تعویض کنید.
در واقع باید گفت خیر. هر دوی این تکنولوژی ها به عنوان استانداردهای ارتباطات موبایلی شناخته می شوند. مهم ترین عاملی که بر کیفیت تماس تاثیرگذار است خود شبکه می باشد و روش های انتقال اطلاعات در کیفیت بی تاثیر هستند. البته باید به چند نکته در زمان انتخاب بین GSM و CDMA توجه کرد. همان طور که گفتیم تلفن های CDMA وابسته به اپراتور هستند و نمی توان در شبکه های دیگر از آنها استفاده کرد. برای مثال تلفن اپراتور Verizon را نمی توان در شبکه AT&T به کار برد. در مقابل، تلفن هایی که از GSM استفاده می کنند را می توان جیلبریک کرد و به اپراتورهای دیگر انتقال داد. به علاوه، تولید کنندگان ثالث هم تلفن های خود را برای کار کردن روی GSM می سازند تا به این ترتیب تنها به یک باند خاص احتیاج نداشته باشند. در طرف مقابل CDMA می تواند کاربران بیشتری را تحت پوشش داشته باشد و همچنین زیرساخت های شبکه های 3G نیز بر اساس CDMA شکل گرفته اند. با این حال در سال های اخیر تکنولوژی دیگری شکل گرفته و به تدریج اپراتورهای بیشتری در حال استفاده از آن هستند. این تکنولوژی جدید که LTE نام دارد در واقع کوتاه شده Long Term Evolution یا تکامل بلند مدت است و می توان آن را شکلی تکامل یافته از GSM دانست که از تکنولوژی های مشابه این سیستم استفاده می کند. در این استاندارد جدید کیفیت ارتباطات صوتی بسیار بیشتر از قبل است و علاوه بر آن، مبنای ارتباطات سریعی مانند 4G نیز می باشد.
