یکی از خطاهای شناختی ما آدما اونجاست که وقتی بهمون ابراز علاقه می‌کنن فکر می‌کنیم ما آدم ویژه‌ای هستیم...
فارغ ازینکه ممکنه ما یه فندک ۷هزارتومنی معمولی باشیم که برای یکی آخرین یادگار پدرشه...
به خودی خود آدم خاصی نیستیم. مادامی ارزشمندیم که اون دوستمون داره! بهمون عشق می‌ده، ازمون مراقبت می‌کنه...
به قول معروف چشماش قشنگ می‌بینه!
و وقتی می‌خواید کسی رو کنار بذارید به این فکر نکنید که اون یه فندک ۷هزارتومنیه که همه جا ازش پیدا می‌شه...
شاید اون در عین معمولی بودن همونی باشه که این سال‌ها دنبالش بودید.
شاید اون آخرین نقطه اتصال شما با هویت و حیاتتون باشه...
