محیط گرمایش گرمای کوره را جذب می کند و آن را به مصرف کنندگان در سیستم دیگ بخار منتقل می کند. دو نوع اصلی از رسانه های گرمایشی وجود دارد. اینها بخار و مایعات حرارتی هستند.
بخار رایج ترین وسیله گرمایش دیگ بخار است. دیگ های بخار می توانند طیف گسترده ای از کاربردها را انجام دهند زیرا در فشارهای مختلف موجود هستند. حتی در سیستم‌های دیگ‌های فشار قوی، می‌توانیم با تعبیه یک شیر کاهش فشار بخار، بخار کم فشار را برای مصرف‌کنندگان انتخابی فراهم کنیم.
دیگ‌های بخار بیشتر به دیگ‌هایی تقسیم می‌شوند که بخار اشباع تولید می‌کنند و دیگ‌هایی که بخار فوق‌گرم تولید می‌کنند. بخار سوپرهیت به بخاری گفته می شود که هیچ گونه تری یا رطوبتی در آن وجود ندارد.
این بخار عمدتاً برای تولید برق در توربین ها استفاده می شود زیرا هیچ آسیبی به پره های توربین وارد نمی کند. بخار اشباع شده برای تمام مصارف دیگر به خوبی کار می کند.
دیگ های بخار سیال حرارتی از سیالات مایع به جای بخار برای جذب گرما در کوره و تامین آن به مصرف کنندگان استفاده می کنند. سه نوع اصلی سیالات حرارتی در این سیستم ها عبارتند از آب، روغن و مخلوط آب-گلیکول.
آب بهترین ظرفیت گرمایی را فراهم می کند اما با دمای سیستمی که می تواند در خود جای دهد محدود است. برای افزایش دامنه دما، گلیکول را به آب اضافه می کنیم. این باعث افزایش نقطه جوش و کاهش نقطه انجماد می شود اما آب در نهایت مقداری از ظرفیت گرمایی خود را از دست می دهد.
روغن‌های حرارتی می‌توانند دماهای بسیار بالاتری (تا ۴۲۵ درجه سانتی‌گراد) را نسبت به آب تحمل کنند، بدون اینکه جوش بیاورند یا فشار سیستم را افزایش دهند. آنها همچنین هیچ گونه رسوب سخت یا خوردگی در سیستم ایجاد نمی کنند که یکی از معایب رایج بویلرهای مبتنی بر آب است.
کوره وظیفه تامین گرمای سیستم بویلر را بر عهده دارد که سپس به محیط گرمایشی منتقل می شود. بسته به موقعیتی که در سیستم دارد، می‌توان دیگ بخار را به دو دسته بیرونی یا داخلی تقسیم کرد.
