مجموعه خاطرات یک همسر مدیر عامل تجربه های شخصی من از اول شروع کسب و کار خودمون، هویو، تا امروز هست. الزاما درست نیستند و حتی ممکنه صادق، همسرم و بنیانگذار هویو، باهاشون هم نظر نباشه. تا یکسال پیش من بیشتر ناظر و حامی اتفاقاتی بودم که درجیان هستند، امروز اما بخشی از داستان هویو هستم.
...
گاهی مسیری رو شروع میکنی که انتهاش واضح و مشخصه، میدونی کجا قراره به مانع بخوری، کجا میتونی تجدید قوا کنی و کی باید شیش دُنگ حواست جمع باشه. این مسیر پر از چالشه ولی چیز ناشناخته ای نداره. هر جا از ادامه راه انصراف بدی میدونی داری چیو از دست میدی، هرجا بیراه بری سریع متوجه میشی و میتونی برگردی تو مسیر.
اما گاهی قرار تو یه راه ناشناخته قرار بگیری، نه از مانع بعدی خبر داری و نه حتی میتونی بیشتر از ده قدم جلو روت رو ببینی
تشخیص راه از بیراه تقریبا ممکن نیست و تا وقتی تو مسیر جلو نرفتی نمیفهمی داری کجا میری. نهایتا چند خط توصیه و چراغ چشمک زن تو مسیر باشه ولی آدم‌هایی که این راه رفتن هر کدوم از مسیر متفاوتی گذشتن، همراه‌های متفاوتی داشتن و حتی به مقصد متفاوتی رسیدن.
هر بار موفق میشی یه مشکل رو پشت سر بزاری نمیدونی بعدش مسیرت همواره یا باید خودت رو برای چالش بعدی آماده کنی. همراهانت تو مسیر دائم تغییر می کنن، کسی که مطمئن بودی تا آخرش باهاته یه دفعه منصرف میشه و میخواد از یه سمت دیگه بره. کسی که باهاش کوله پشتی‌ات رو شریک شدی بودی وسط راه کم میاره و دیگه نمیتونه ادامه بده. گاهی خوش شانسی و به کسی بر میخوری که هدفش با تو مشترکه.
ممکنه موفق بشی به آخر راه برسی و میشی یه چراغ چشمک زن برای آدمایی که دارن اون مسیر رو تجربه میکنن و روی قله ای می‌ایستی که بهش افتخار میکنی؛ اما ممکنه مثل خیلی‌های دیگه وسط غبار راه گم بشی و هیچ اثر و اسمی ازت باقی نمونه.
قطعا بیشترین چیزی که تو این راه نیاز داری صبر، پشتکار و خستگی ناپذیری هست. هر قدم رو محکم تر از قبلی برداری و تمرکزت روی سه چهار قدم بعدی باشه.از نظر من صبوری بزرگترین شاخصه فرد کارآفرین هست. صبوری نه از جنس تحمل مشکلات، از جنس حل کردن مسائل.
همدل کردن تیم، مدیریت آذوقه مسیر، نگه داشتن همه اعضا تو یه مسیر و نشون دادن چشم انداز بهشون، راه انداختن خَر تو گل مونده کسب و کار بعد از هر باتلاق؛ همه و همه قراره انرژی زیادی ازت بگیره و بدترینشون تنها بودن. تو کل این مسیر تنهایی.
باید تو جنگ با مشکلات ادای رویین تن بودن رو دربیاری و محکم بیایستی چون نمیخوای روحیه تیم کم بشه. هر چقدر مشکلات بزرگتر میشن صبر و پشتکارت هم باید بیشتر بشه. خبر خوب اینکه همیشه اتفاقات قشنگی هستن که امید رو تو دلت زنده نگه دارن. همیشه کسی یا چیزی هست که با دیدنش به خودت و تلاشت افتخار کنی و قلبت گرم بشه. درسته که تو تحمل خیلی از مشکلات تنها هستی،اما قرار نیست تنهایی موفق بشی و وقتی هر بار داری از قله ای بالا میری دستی هست که برای کمک بهت دراز بشه. گاهی جایی میشینی و نفس تازه میکنی و میبینی گرد راه که روی چهره همتون نشسته چقدر دلتون رو به هم نزدیک کرده و وقتی پای حرفاشون بشینی خیلی ها با همراهی و درکشون بهت دلگرمی میدن.
اگر صبور باشی و تا ته مسیر برسی میوه شیرینی در انتظارته، به شیرینی همه سختی هایی که پشت سر گذاشتی.
