ما همیشه دنبال آرامش میگردیم...
توی خونههای شلوغ، توی خریدهای اضافه، توی آدمای زیاد، توی سفرهای گرونقیمت و توی لیست کارهایی که هیچوقت تموم نمیشن. ولی گاهی آرامش، نه توی مقصد که توی سادهترین تصویرها پنهونه...
شاید آرامش، فقط یه نیمکت چوبی باشه… زیر یه درخت کهنه… با یه فنجون چای و سکوتی که تو رو بغل میکنه.
من به سادگی ایمان آوردم، نه از روی شعار، از روی خستگی...
خستگی از تجمل، از شلوغی، از پر کردن جاهایی که اصلاً لازم نبود پر شن.
آروم آروم یاد گرفتم چطور "مینیمالیسم" فقط یه سبک چیدمان خونه نیست، یه سبک زندگیه...
سبکی که توش یاد میگیری چیزای زیاد، الزاماً خوشحالترت نمیکنن.
یعنی جا دادن فقط چیزایی که واقعاً به دلت میشینن.
نه لباسای زیاد، نه دکورای شلوغ، نه رابطههای اضافی... فقط همونایی که حال دلت رو خوب میکنن.
نه فرار از دنیا، بلکه یه جور انتخاب که توش تصمیم میگیری چی واقعاً مهمه؟
و وقتی جواب این سؤال رو پیدا میکنی، میفهمی خیلی چیزا اصلاً ارزش حمل کردن نداشتن...
گاهی فقط کافیه یه روز، از شهر و شلوغیاش فاصله بگیری،
بری جایی که بشه صدای برگا رو شنید.
بشینی روی یه نیمکت چوبی…
و به خودت بگی:
آروم باش، همین حالا کافیه.
____________
اگه دوست داشتید، میتونید صفحه اینستاگرام من رو به آی دی zahra_karimi7777 توی اینستاگرام دنبال کنید.
آروم باش، همین حالا کافیه.
