"با این جان لرزان، با این پای لغزان ره به کجا ز بلا ببرم؟" شرح حال این روزهای ماست. حداقل یکبار تجربه کردیم که همه چیز را خراب کرده باشیم و لرزان چشم به آینده بدوزیم.
این سندروم بعد از ترک کار هم میتونه لقب بگیره . با اینکه قبلا این کار رو انجام داده بودم ولی این دفعه باور کردنی نبود، توی اوج استرس و ناامیدی که داشتم وقتی شروع میکردم به ساخت زیورآلات انگار به خلسه فرو میرفتم و آرامش نسبی پیدا میکردم ( که بعدها فهمیدم این یک پدیده ی علمیه که بعدا راجع بهش با هم حرف میزنیم.)
شروع کردم به ساختن اولین سری از کارهام. یکی از روش های من برای درست کردن زیورآلات این بود که میرفتم کارگاه های ساخت میدان امام و از ضایعات کارهاشون قطعات زیبایی که به چشمم میخورد رو برمیداشتم . (البته که ضایعات فلزات همون قیمت فلزهای غیر ضایعاتی رو دارند و موقع برداشتن باید وزن بشه و به قیمت روز محاسبه بشه) این کار دو تا جنبه برای من داشت:
یکی اینکه توی فضای کارگاه ها ، صدای تق و تق و حس و حال کار کردن ، همراه محیط تاریخی و درختای زیباش و بیرون از اونجا جمعیتی که با خوشحالی اومدن خرید برای من الهام بخش بود و موقع نگاه کردن به قطعات ضایعاتی جادوی ایده پردازی توی ذهنم فعال میشد.
و دیگری فرم های اتفاقی بودند که سازنده فکر میکرد به هیچ دردی نمیخورند، ولی یک نفر گوشه ی اتاق عمرا اگر بتونه مشابهش رو روی کاغذ بیاره و این هم خودش منبعی بود برای ایده پردازی.
خلاصه که من در صندوقچه ی اسرارم چندین تا از این قطعات رو داشتم . استارت ساختن زیورهای دلبندم رو زدم . به خودم گفته بودم به ده تا که رسید شروع میکنم به عکاسی و راه اندازی پیج. همین کار رو کردم و برای اینکه هزینه و زمان عکاسی رو اول کار نخوام داشته باشم و در عین حال عکس هایی زیبایی داشته باشم، تصمیم گرفتم زیورآلات رو روی عکس مدل های دلخواهم بگذارم و عکاسی کنم.
وقتی زیورها رو نگاه میکردم حس اسطوره ای یونان رو در من زنده میکرد ! و دقت کردم قبلا هم این رد پا رو توی زیورآلاتم میتونستم ببینم...
بنابراین کالکشن اولم رو با تم یونانی ارائه کردم ، از اسم ها گرفته تا بسته بندی و تکنیک های ساخت...
دوست دارم درمورد جزئیات این تم بیشتر صحبت کنیم و مشتاقم که توی نوشته های بعدی درباره شون بنویسم.
اینجا زادگاه ایده های من و زیورآلاتم هست (پیج اینستاگرام) :
https://www.instagram.com/yourjewellery.ir/
