چند روز گذشته،به مناسبت آغاز سال جدید میلادی، پستی از دوستی دیدم که درباره ی موفقیت هایش در سال ۲۰۲۲ منتشر کرده بود. الحق که سال پر افتخاری ساخته بود.
ناخودآگاه به این فکر کردم که در سال گذشته، من چه موفقیت های چشمگیری داشتم؟ آیا لوح تقدیری دریافت کردم؟
در همین فکر بودم که یادم آمد دوست دلسوزی به من گفته بود که باید به خودم گوشزد کنم موفقیت یعنی همین که تو در مسیر آنچه باشی که می خواهی و به جاده خاکی نزنی!
در این دنیایی که خیلی از آدم ها دستاورد های مشابهی دارند، شاید دستاوردهای معمول چندان جذابیتی نداشته باشند! مثلا یک نفر برای گرفتن گواهی نامه رانندگی اقدام می کند و بالاخره دیر یا زود موفق به دریافت آن می شود، این شخص چقدر برای خود خوشحال می شود؟ چقدر او را تشویق می کنیم؟ یا این که آن را یک اتفاق معمولی می دانیم؟ آیا باید یک نفر مثلا مدال طلای المپیاد بیاورد یا موشک به فضا بفرستد که او را تحسین کنیم و آن شخص به خودش افتخار کند؟
شاید بهتر است به جای این که از خودمان بپرسیم که به کجاها رسیده ایم، بررسی کنیم که چقدر از مسیر چند ساله ی مان را درست رفته ایم و چگونه مسیرمان را ادامه دهیم و اگر جایی را اشتباه رفته ایم، از سرزنش کردن دست برداریم و وارد دعوا با خودمان نشویم.
خوب است که شروع سال جدید را بهانه ای برای ارزیابی و البته در آغوش گرفتن خود ارزشمندمان قرار دهیم، حتی اگر به جای دستاورد، «از دست رفته» ای هم داشته ایم!
حالا تو از خودت بگو، مسیرت را در سالی که گذشت چگونه گذراندی؟ برنامه ی جدیدت چیست؟
