بیرون زِ تو نیست آنچه در عالم هست
در خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی
حضرت مولانا
گاهی می شنویم که می گویند اگر می خواهی فلان نتیجه را ببینی، باید حتما از این مسیر بروی، باید حتما فلان کار را انجام بدهی و حتما شبیه به فلانی و فلانی و فلانی باشی تا چیزی که می خواهی به انجام برسد؛ که اگر این تقلید ها و تکرار شدن ها خوب بود، یک دردی از جامعه ما و دنیای ما، دوا می شد.
من فکر می کنم برای اتفاقات جدید، باید مسیر های جدیدی را امتحان کنیم و یک شخصیت جدیدی باشیم.
شاید اگر به جای مقلد بودن، انرژی مان را برای یک خلاقیت جدیدی مصرف کنیم و از تفاوت های خاص درونی خودمان بهره بگیریم، بتوانیم تغییرات موثری خلق کنیم و یک شخصیت مفید باشیم! یک شخصیتِ مفید و خلاق که قربانی تقلید نمی شود و ارزشی جدید به این دنیا اضافه می کند. بالاخره هر انسانی، درون خود توانایی هایی دارد که با هر کدام از این توانایی ها می توان تاثیراتی ایجاد کرد.
چقدر ما به کودکان و نوجوانان مان یاد می دهیم که نسبت به دنیای بیرون منفعل نباشند و واکنششان فراتر از گلایه کردن باشد؟ چقدر ما به فرزندانمان می آموزیم که به دنیای بیرون با یک نگاه نقادانه نگاه کنند و برای گشایش گره ها، فکر کنند و راهکاری ارائه بدهند؟
چه خوب می شود که خانواده ها و مدرسه ها، از نیروی فکر و خلاقیت دانش آموز خود برای حل مسائل منزل و مدرسه کمک بگیرند و دانش آموز ما تبدیل شود به یک شهروندی که در هر جایگاهی که هست می تواند به خوبی شرایط را بررسی کند و ارزشی جدید برای بهتر شدن اوضاع بیافریند.
به نظرم در حال حاضر، ما در جامعه مان، بیشتر از هر چیز باید به پرورش دل هایی جسور و دلسوز و ذهن هایی نقاد بپردازیم که خروجی آن بشوند ، تعداد زیادی از افراد که باور دارند می توان اتفاقات جدیدی رقم زد و به خوبی ها نزدیک تر شد. این روزها ما بیشتر از قبل باید به سراغ افسانه های حماسی و روایت هایی از قهرمانان واقعی مان برویم! نکند که روحیه ی حماسه آفرینی در میان مردمان این سرزمین، فراموش شود!
