وقتی به کار فکر می کنم، جدی میشم.
وقتی جدی می شم، چهارچوب میاد بالا سرم، باید نباید، درست غلط، ارزیابی، هدف، خوششون میاد یا نه...
وقتی به نوشتن فکر می کنم... راحتم. خودمم. منم، همینی که هستم. درست غلطی وجود نداره. چهارچوبی نیست. تلاش برای بدست آوردن رضایت هم اصلا به ذهنم نمی رسه!!!
گفتم اینجا از زندگی روزمره ام بگم، به عنوان کسی که ADD داره. به خودم اومدم دیدم اتفاقاتو ارزیابی می کنم. بدرد پست می خوره؟ نکته اش چی بود؟ واسه توضیح این نکتهه باید برم سر بزنم به فلان ویدئو که مطلب برای خودم بهتر جا بیفته بتونم توضیحش بدم...
من، منم.
می نویسم.
اگه نکته ای داشت، یا همون موقع توضیح می دم یا بعدا.
من منم. زندگیمم همینه. چالشامم همینه. ترجیح می دم در مورد اینکه کدوم بخشش از ADD ناشی میشه کدوم نه، وسواسی نشم.
