فضای مجازی آرام آرام در ما رخنه کرده و حالا تمام زندگی ما را تحت تاثیر قرار داده است. اصولا ما انسانها متوجه آسیبی که می بینیم نیستیم به قول دارن هاردی "اگر می دانستید خوردن یک عدد دونات ناگهان پنج کیلو اضافه وزن می آورد، آن را نمی خوردیم، ولی چون این اتفاق در طول یک سال رخ می دهد به آن توجه نمی کنیم و ترجیح می دهیم هر روز یک دونات بخوریم". این اعتیاد به دونات نیست که ما را درگیر خود می کند بلکه عدم مسئولیت پذیری ما نسبت به خودمان، شخصیتمان و سلامتمان است. آیا این ریشه در جامعه دارد یا در کودکی ما؟ به هر روی روان آسیب دیده ما با آسیبی جدید سعی می کند به خودش بفهماند اختیاردار زندگی و روزمره خودش است.
اعتیاد به گوشی تلفن همراه می تواند روابط را به نابودی بکشاند. اما چرا ما هر روز بیشتر به این وسیله وابسته می شویم. وابستگی های ما به انواع لوازم و خوراکی های مدرن که گهگاه از ضرر آنها آگاه هستیم از کجا ریشه می گیرد؟
تلفن همراه کمکمان کرد این نوع وابستگی با یک نوع خلع بی واسطه همراه شود و از آن پس روابط ما هر روز سطحی تر شدند و از عمقشان کاسته شد و در مقابل ما با علم بر آسیب هایی که پیش رویمان است گویی از این دنیا مجزا هستیم.
نیرایال، روزگاری نه چندان دور، به شرکتهای فناوری مشاوره می داد که چطور اپلیکیشن هایشان را شبیه مواد مخدر کنند و خلاصی از دست آن آسان نباشد.
اما یک روز که خود غرق در تلفن همراهش بود، متوجه شد دختر کوچکش مدتهاست در حال تلاش کردن هست تا با او حرف بزند. ایال متوجه آسیبی که در جامعه در حال رشد است شد. شدیدا تحت تاثیر اتفاقی قرار گرفت که خود مسبب آن بود. حالا او به یکی از مروجان چگونگی خلاصی و ترک این فناوری ها بدل شده است و به تازگی (همین امسال) کتابی نیز در این باره به نام "انحراف ناپذیر" منتشر کرد. او به این موضوع می پردازد که چطور مهار توجه مان را بدست بگیریم.
بی. جی. فاگ نیزکه از محققان دانشگاه استنفورد است و کارش هدایت فناوری های تحریک کننده بوده سال آینده را سال "پسادیجیتال" معرفی کرده است و معتقد است بشر باید به زودی به فکر خلاصی از دست این فناوری های اغواکننده و آسیب زننده باشد.
البته نیرایال فضای مجازی و فناوری ها را در حقیقت اعتیاد ریشه دار نمی داند. او معتقد است ما از نظر فیزیکی وجسمی هرگز دچار اعتیادی نیستیم و در حقیقت آسیب فضای مجازی به نوعی عدم مسئولیت پذیری شخصی ماست.
حال نظر شما چیت؟ آیا این یک اعتیاد است؟ یا عدم مسئولیت پذیری ماست؟
