◇ چند شعر کوتاه کُردی از زانا کوردستانی
(۱)
ئه‌گه‌ر خۆر و مانگم
له ئاسمان باشانۆ
قه‌ت!
دل ناده‌م به هیچ لەنتەری
◇
اگر ماه و خورشید را هم
از آسمان پایین بیاورند
هرگز
دل به هیچ فانوسی نمی‌بندم.
(۲)
شاخانی شاهۆ
زاخەکانی قەندیڵ
چاوەکانی عەواڵان
رۆارەکانی سێمێنە و زەرێنە
بەڕوکانی زاگڕۆس
هەمویان دایکی منن!
داپۆشەرەم دەکەن
رێ وسانەم دەکەن
تێرەم دەکەن‌و
لە ئامێزی خوەیان دەگرەن
پەرژانی دڵەکەمی.
◇
کوه‌های شاهو
صخره‌های قندیل
چمشه‌های عوالان
رودهای سیمینه و زرینە
بلوط‌های زاگرس
مادران من هستند،
می‌پوشاننم
می‌نوشاننم
می‌خوراننم
و در آغوش خود می‌گیرند
دلمشغولی‌هایم را...
(۳)
به داخودوخان
بەلازیز و بەلالیسک
هه‌مو پڵژیاگ ئه‌بن
...
کوردستان گوڵستان بو.
◇
با غم و غصە
قاصدک بهاری و گل‌های کوهستانی
همگی پژمرده می‌شوند
...
کردستان گلستان بود.
(۴)
له کرمانشان بیم،
یان له تاران،
له مەشهەد بیم،
یان له کاشان،
جیگام ئەگۆڕم
بڵام رەنگ و خەدە ناگۆڕەمەوە...
◇
در کرمانشاه باشم
یا که تهران
در مشهد باشم
یا که کاشان
جا و مکانم را عوض می‌کنم
رنگ و خویم (اصالت کُردی خودم را) را که نه...
(۵)
خۆزگا ئەم‌توانشت
لەجیاتی دۆ پێ دەگەڵ هەزار پێ هەڕام‌دەکرد
ئەدی من مەیت نەبووم
که بە نێوانی گۆڕستان دڵخۆش و نۆنگ بێم.
◇
کاش می‌توانستم،
به جای دو پا،
با هزار پا می‌گریختم!
مگر من جنازه‌ام
که به قبرستان دلخوش باشم.
(۶)
من دلۆپێ بارانم
هورم
بادم
باخ و گولانم
چاوه رێتم
تاوی خۆری چاوەکانت
له سه‌ر دامه بتوانی.
◇
من قطره‌ی بارانم،
ابرم،
بادم،
باغ و گلستانم،
چشم انتظار تو،
که آفتاب نگاهت را بر من بتابانی...
(۷)
کی ئەڵی ئەۆینداری خەراوە؟!
من خۆ لە ناوانی زانیاری باشه یان ماڵ؟!
تووم ئیختیار کردەوە!
◇
چه کسی گفته عاشقی بد است
من که میان علم بهتر است،
یا ثروت؟!
تو را برگزیده‌ام...
#زانا_کوردستانی
