دانشمندان می‌دانند که بسیاری از حیوانات به خطوط میدان مغناطیسی زمین حساس‌اند، اما آن‌چه هنوز ناشناخته مانده مکانیسمی است که این حیوانات با استفاده از آن راهیابی و مسیریابی می‌کنند.
محققان دانشگاه سیمون فراسر در ونکوور در تحقیقی که به تازگی انجام داده‌اند، موفق شدند ذرات آهنربایی – نوعی مواد فرومغناطیسی- در شکم زنبورهای عسل پیدا کنند.
این محققان به مطالعه واکنش زنبورهای زنده که در معرض میدان مغناطیسی قوی‌تر از میدان زمین قرار داده شده بودند پرداختند. آزمایش دیگر آن‌ها شامل قراردادن بخش‌هایی از بدن زنبورها در داخل یک دستگاه ابررسانا با تداخل کوانتومی (SQUID) بود تا به مطالعه اثرات مغناطیسی کردن بپردازند.
زنبورها این میدان‌های مغناطیسی را با استفاده از ساختارهایی که در داخل شکم‌شان وجود دارد حس می‌کنند. محققان با انجام یکسری آزمایش‌های فیزیکی و رفتاری بر روی حشرات نشان دادند که این توانایی حسی می‌تواند با استفاده از یک آهنربای موقتی قوی مختل شود.
پژوهشگران نشان دادند که مواد فرومغناطیسی به همراه آهن مغناطیسی در شکم زنبورهای عسل وجود دارد. آن‌ها دریافتند که این مواد می‌توانند با استفاده از یک آهنربای موقتی قوی مغناطیسی شوند و مغناطیسی شدن شکم زنبورهای عسل زنده، توانایی آن‌ها برای راهیابی با استفاده از میدان‌های مغناطیسی محلی را مختل می‌کند.
زنبورها تنها موجوداتی نیستند که این توانایی را دارند. برخی جونده‌ها، پرندگان، ماهی‌ها، خزندگان، باکتری‌ها و حشرات نیز از این قابلیت برخوردارند. برخی از این موجودات حاوی آهن مغناطیسی هستند. اکسید آهن فرومغناطیسی نیز در برخی صخره‌ها یافت می‌شود.
هرچند هنوز درباره مکانیسم زیستی که منجر به عملکرد گیرنده‌های مغناطیسی می‌شود چیز زیادی نمی‌دانیم، اما این مطالعه می‌تواند درهای تازه‌ای برای تحقیق در آینده باز کند. محققان امیدوارند در مرحله بعد به بررسی این مسئله بپردازند که امواج الکترومغناطیسی صنایع چه تاثیری بر گیرنده‌های مغناطیسی زنبورهای عسل دارد. آن‌ها همچنین بر این باورند که تحقیقات آینده می‌تواند به شناخت میکروساختار گیرنده‌های مغناطیسی کمک کند.
