محققان با استفاده از این روش، هزاران قطعه سفالی مربوط به کشاورزان عصر نوسنگی را بررسی کرده و نشان دادند بیش از 9000 سال است که انسان‌ها به پرورش زنبورهای عسل مشغول‌اند.
این یافته‌ها که اخیرا در مجله Nature به چاپ رسیده نشان می‌دهد که همزیستی نزدیک ما با این موجودات مفید به آغاز عصر کشاورزی و یکجانشینی انسان بازمی‌گردد.
وقتی یخچال‌ها در پایان آخرین عصر یخبندان عقب‌نشینی کردند، جمعیت‌هایی از زنبورعسل‌های اروپایی توانستند به مناطق شمالی گسترش پیدا کنند. در آن زمان، کشاورزان عصر نوسنگی ورود پیدا کرده و به خارج از جنوب غربی آناتولی و مناطق شرقی گسترش پیدا کردند و به این ترتیب انسان‌ها به نواحی نقل مکان کردند که برای زنبورها نیز مناسب بود. همچنین، پاکتراشی جنگل‌ها منجر به رشد و رویش بوته‌ها و درختچه‌ها و درختان میوه آفتاب‌دوست شد که اثر مثبت دیگری برای گسترش جمعیت زنبورها محسوب می‌شد.
هر جا که زنبورها وجود داشته باشند موم و عسل نیز وجود دارد. از آنجا که موم عسل حاوی واحدهای چربی پیچیده‌ای است که از پایداری بالایی برخوردارند، این ماده مثل یک اثر انگشت شیمیایی بر روی محصولات و ابزارآلات دست‌ساز باستانی باقی می‌ماند. بقایای موم به جا مانده بر روی کوزه‌ها می‌تواند نشان‌دهنده مصرف عسل یا فرآوری شانه‌های موم زنبورهای عسل توسط انسان‌ها باشد. این ماده همچنین به عنوان سوخت چراغ و یک ماده ضد آب کاربردهایی داشته است و مطالعات قبلی نشان می‌دهد که بقایایی از موم زنبورهای عسل در کندوهای بزرگ پرورشی وجود داشته است. خاصیت ضدآب بودن این ماده باعث می‌شود که در برابر تجزیه نسبتا مقاوم باشد.
گروهی از محققان دانشگاه بریستول بقایای این ماده چربی را در 6400 قطعه سفالی مربوط به دوران نوسنگی کشف کرده‌اند که نشان‌دهنده همزیستی انسان و کشاورزان اولیه با زنبورهای عسل در اروپا، خاور نزدیک و آفریقای شمالی است. آنها دریافتند که موم زنبورها در بیش از 80 قطعه از این کوزه‌ها وجود دارد.
قدیمی‌ترین شواهد مربوط به وجود موم‌ها مربوط به انسان‌های عصر نوسنگی در آناتولی است که به 7000 سال پیش از میلاد مسیح بازمی‌گردد. در اروپای مرکزی موم زنبورهای عسل در آستریا، آلمان، لهستان، فرانسه و اسلوونی کشف شده و به هزاره پنجم و ششم پیش از میلاد بازمی‌گردد. علاوه بر این، این گروه تحقیقاتی شواهدی مبنی بر پرورش و بهره‌برداری از زنبورهای عسل در آفریقای شمالی پیدا کردند.
آنالیز و بررسی بیش از 70 قطعه سفالی مربوط به الجزیره نشان داد که بقایای موم زنبورهای عسل در این منطقه به هزاره پنجم قبل از میلاد بازمی‌گردد. قبل از این مطالعه نزدیکترین شواهد از نگهداری زنبورها مربوط به دیوار مقبره معبد خورشید در ابوغراب بود که قدمتی حدود 2400 سال قبل از میلاد داشت.
