گون گونه ای است علفی و چندین ساله با ریشه‌ی مستقیم و ساقه های متعدد که طول آنها به ۶۰ سانتیمتر می‌رسد. برگ‌های این گیاه مرکب و متقابل است. گل های فراوان آن بذر زیادی تولید می‌کند. این گیاه در زمین های بایر و مزارع آیش فلات شمال زاگرس (ملایر، همدان، بیجار) بومی بوده با آب و هوای مناطق نیمه جلگه‌ای و زمستان‌های سرد سازگار می‌باشد. گیاه گون در لبنان (نزدیک دریا) و حتی کویر (بطور فاریاب) با موفقیت به‌عمل می‌آید. از این‌رو می‌توان گفت که با آب و هوای متفاوت سازش دارد.
گیاه گون در مدت کوتاهی می‌تواند حدود یک تن بذر در هکتار تولید نماید. جوانه زدن آن بسیار سهل صورت می‌گیرد ولی گاهی در جوانه زدن بی‌نظمی مشاهده می‌شود. گیاهان این گونه دارای رشد سریع و دوام چندساله بوده با بذرپاشی طبیعی می‌تواند تکثیر پیدا کند. برخی از آنها در تابستان خشک می‌شود ولی عده‌ای از بوته ها در پاییز ساقه های جدیدی تولید و حتی در زمستان گل می‌کند. (هرچند بنا به شنیده‌ها برخی از گونه‌های گون سمی می‌باشند) این گونه‌ی گون باعث بروز هیچ‌گونه مسمویتی نمی‌شود و گوسفندان از آن با رغبت تغذیه می‌کنند.
نوع گون (Astragalus siliquasus) می‌تواند در بذرپاشی مجدد و احیاء مراتع مخروبه و یا بایر (در حداقل ۲۵۰ میلیمتر بارندگی سالیانه) در بخش اعظم ایران نقش عمده‌ای بعهده گیرد. شکوفه‌ی فراوان این گیاه زنبور عسل را جذب کرده در نتیجه سبب ازدیاد تولید عسل می‌گردد.
حدس زده می‌شود که بیش از ۱۰۰ گونه گون (.Astragalus spp) در ایران وجود داشته باشد که نیمی از آنها به وسیله‌ی احشام چرا شده و این گیاهان از نباتات علوفه‌ای خانواده لگومینوز بشمار می‌آیند. عده‌ای عقیده دارند که تعداد گونه ای گون به بیش از ۷۰ می‌رسد. تقریبا تمام گون انواع گون خوش‌خوراک می‌باشند. گیاهان این انواع بسیار گوناگون است؛ برخی علفی و یا چوبی بدون ساقه و بعضی دیگر دارای ساقه‌ی کوتاه در روی زمین و بالاخره عده‌ای دارای ساقه های خوابیده روی زمین یا راست می‌باشد.
اغلب انواع مذکور در فوق را می‌توان در مراتع ایران پیدا نمود. اکثر این گونه های گون در یک محل متمرکز است و از آنجایی که تا کنون این گونه ها به‌وسیله‌ی گیاه‌شناسان توصیف نشده است طبقه‌بندی آنها بسیار مشکل می‌باشد. در گروه Cercidothrix بخش Onobrychium (دارای گل هایی با گل‌آذین متراکم و میوه‌های کوتاه) و Ornithopodium (دارای گل هایی در روی سنبله مرکب غیر متراکم با میوه‌های بلند) گونه‌ها، واریته و اکوتیپ هایی وجود دارد که دامنه‌ی پراکندگی آنها از آذربایجان تا فارس از شمال تا خراسان می‌باشد.
گون ها دارای ساقه‌های پهن و خوابیده روی زمین است و برخی از آنها در مراتع طبیعی نواحی کوهستانی کشور که بیش از ۲۰۰ میلیمتر بارندگی سالیانه دارد یافت می‌شود. این گیاهان معمولا در برابر چرای مفرط مقاوم می‌باشند. گونه های مختلفی از گون در مناطق مختلف ایران مانند نواحی رودسر و جنوب غربی تهران یافت می‌شود. به این گیاهان و بوته‌ها به خاطر امکان کشت مخلوط با نباتات گرامینه مانند علف پشمکی (Bromus tomentellus) جهت احیاء مراتع دائمی بایستی توجه بیشتری مبذول داشت. اکثر گونه های گون از پابو (۱۹۶۷) استخراج شده است.
