برگرفته از درس خارج فقه آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی
در روایات زیادی بر «حبّ النساء» و علاقه به زنان تأکید شده و آن را پسندیده و مستحب دانسته‌اند. از جمله در روایتی از امام صادق(ع) آمده است:
«من أخلاق الأنبیاء صلی الله علیهم حبُّ النّساء»: علاقه به زنان از اخلاق پیامبران است (کافی، چاپ اسلامیه، ج 5، ص 320).
از طرفی هم بسیاری از روایات «حبّ النساء» را مذموم دانسته و از آن نهی کرده‌اند. در اینجا باید بررسی کرد که مراد از «حبّ نساء» در روایات چیست؟
دو گونه میتوان بین این دو دسته روایات به ظاهر متعارض جمع کرد:
اول اینکه بگوییم مراد از روایات دسته دوم، نهی از افراط در «حبّ نساء» است نه اصل آن. در برخی احادیث، صریحا از زن‌دوستیِ افراطی نهی شده است. با این همه، در تعابیر روایات آمده که دنیا راهی برای وصول به کمالات معنوی و رسیدن به قرب الهی است و از این جهت، علاقه به زنان گاهی حکم عبادت را پیدا میکند. بر این اساس، علاقه به همسر و ازدواج از دیدگاه اسلام، مشروط بر آنکه به افراط نگراید -بر خلاف دیدگاه رهبانیت مسیحی- امری مطلوب است و چه بسا عبادت به شمار میرود.
دومین راه برای جمع این دو دسته روایت این است که بگوییم روایات دسته اول شاید مربوط به حبّ زوجه و همسر نباشد و در واقع در برابر «حبّ الرجال» صادر شده باشد؛ زیرا با توجّه به اینکه در عصر جاهلی، جنس زن مورد تحقیر و ظلم قرار میگرفته، در اسلام کرامت زن و لزوم احترام به زن به عنوان یکی از دو جنس بشر مورد تأکید قرار گرفته است و همین تکریم زن و مخالفت با تحقیر زنان، از اخلاق پیامبران شمرده شده است.
